Tuba

Onze vader speelde verdienstelijk op de zingende zaag. Mijn jongste broertje ontdekte daardoor plezier in muziek. Zijn ouders kenden die wereld verder niet en deden hem, in volvertrouwen op gezagsdragers, die ook nog in de Heer waren, op les, niet op les voor een zelf bestemd instrument, neen je ging bij ons in die tijd bij de fanfare, bij de Harmonie het liefst. Niks mis met het optochtorkest, maar men had wel de gewoonte een jongeling eerst op zijn plichten te wijzen, liefde voor muziek was bijzaak. Hoofdplicht was het accepteren van het zogenaamde vrije instrument., vakkenvuller dus. Mijn broer had op de gitaar, de drums, of zelfs op de zingende zaag gehoopt. Meneer Diederick Johann Pommade, als dirigent van het dweilorkest, tevens koster van het muziekgebouw, dat zondags dienst deed als kerk, was tegelijk de gekozen penningmeester van het christelijk fanfaredom. Hij besloot voor mijn broertje, dat het de Tuba werd.

De Tuba kwam na enkele weken bij de zwaar pijp rokende Maarten terecht. De rest is muziekgeschiedenis. Broer is daarna wel gelukkig en een verdienstelijk visser, biljarter, kok, autocoureur, darter geworden. Kortom een kerel waar ik nog graag mee gezien word.

Nier

Op een middag zat ik, samen met mijn ziekelijke moeder in het Ziekenhuis in Almelo, tegenover een nierspecialist. Eentje die meende in een rechte lijn van de eerste rij in de kerk eerst god te worden en pas daarna te hoeven sterven. Zijn interesse in de medemens ontwikkelde zich voor mijn ogen zoals dat gaat, maar was helaas niet aangelegd. Aan de studie geneeskunde zelf kon het natuurlijk niet gelegen hebben, nederigheid alom. Kortom een kerel waarmee ik na die bewuste middag liever niet meer gezien wilde worden.

Benauwd

Naast mij zat dus mijn doodsbenauwde moeder. Dagen, wekenlang had zij op verzoek van de dokter, pontificaal  tegenover haar, nagedacht of zij aan een nierdialyse zou (mogen) beginnen. Haar leven liep af, dat voelde zij ook wel, maar een mens houdt hoop tot het op is en de dokter zou doen wat hij kon, geloofde zij. Mijn moeder, die lange tijd een foto van haar huisarts op de kast had staan klampte zich in tijden dat de dominee met vakantie was nog meer aan die surrogaatgoden vast. Dokters zijn specialisten, volgens mijn moeder moesten zij dus wel nog knapper zijn dan een gewone huisarts. De witte kiel had haar echter tot dan toe geen houvast gegeven. Of ik niet eens een keertje mee wilde komen, praten, luisteren, begrijpen. Als academici onder elkaar enzo.

De nefroloog, die mij met een tubaal gestrekte hals tegemoet leek te loensen, zat aan een opgeruimd bureau en had een witte kiel aan, waarvan het bovenste knoopje alvast was losgeknoopt. Zij colbertje met feeststrik drong zich nogal irritant aan mijn beeld- en meningsvorming op. De nefroloog was misschien met zijn hoofd al de deur van het ziekenhuis uit, of misschien was dat feestje wel in het ziekenhuis, je kunt werk en privé toch niet altijd maar gescheiden houden, toch.

Fanfare

Waardoor koppelde ik de Nefroloog toch zo aan dood  – de zijne welteverstaan? Wat maakte mij zo razend? Misschien lag het buiten zijn vermogen iets te betekenen voor mijn moeder? Mogelijk was de dokter tot de keuze voor de nier gedwongen geweest, zoals mijn broertje naar de tuba was verwezen? Alleen gespeelde interesse rest dan. Geen greintje pit zag ik bij hem, anders had hijzelf wel een ander orgaan gekozen.

Ziek.

Mijn moeder deed nog eens verslag van haar besluiteloosheid en zij hield daarbij uit aangeleerde schaamte haar hand voor haar mond. Ik vroeg de dokter om enkele scenario’s met ons door te lopen voor als we niet of wel tot behandeling zouden besluiten.

Dossier

De dokter schikte in één beweging het dossier van de patiënte en zijn potsierlijke strik … Het dossier repte van een wilskrachtige vrouw, die met haar psyche een enorme lading fysiek ongemak had bestreden, buiten beschouwing gelaten nog het geboren laten worden van haar drie zoons. Mijn moeder had diverse aanslagen van binnenuit overleefd: galstenen, reuma, suikerziekte, gordel- en wondroos en had een versleten kniegewricht voortgebracht mede door het  tijdenlang rondzeulen van een compleet vleesbos. De uitdrukking in die dagen ‘het kind met het badwater weggooien’ werd verantwoord met het feit dat drie kinderen mooi was, je baarmoeder kon mooi tegelijk met de vleesbomen geëxtraheerd worden, had je daar ook nooit meer last van.

Inzicht in nut en noodzaak

• Mijn moeder had daarnaast – pas na zeer lang aandringen – een nieuw kniegewricht gekregen. Niet het plaatsen van het gewricht was de aanslag, maar het haar jarenlang onthouden. Na die verlossende ingreep was zij relatief pijnvrij gebleven.
• Nijmegen heeft ook een ziekenhuis, eentje voor ogen. Zichtbaar ongelukkig was mijn leesmoeder nadat na een laserbehandeling door een Nijmeegse oogarts haar gezichtsvermogen niet meer was teruggekeerd. En wij waren wel degelijk op tijd voor die behandeling.

Mijn moeder had haar portie dus wel gehad leek mij zo.

(Minder erg, maar wel lekker, is dat de heer Bokdam junior nog steeds een bekeuring heeft openstaan voor te hard rijden op een Nijmeegse Ringweg; de bordjes met de cijfers 70 erop zijn inmiddels vergroot, nu alleen de cijfers nog ;-))

Godtspe

De opgeruimde specialist van de vrije Nier frommelde aan zijn strik en keek op zijn horloge, waarna hij zijn onsterflijke conclusie gaf: “Mevrouw Bokdam, we kunnen het wel lang of breed maken, maar zeg nu toch zelf, met een gebit als het uwe heeft het toch allemaal weinig zin meer toch?

Het was die middag toevallig Lintjesdag, 

Daar moet je doorheen.

De nefroloog is daarna opgenomen op de intensive care van de afdeling kaakchirurgie met nog niet eerder gediagnosticeerd letsel. Het geschil tussen de feestdokter en de familie Bokdam komt volgende week in cassatie voor de Hoge Raad. Zijn huisarts heeft hem het fietsen voorlopig sterk afgeraden.

Categorieën:Geld, Geloof, Muziek, natuur, Piketpaaltjes, regels, Sloerig in de rakker, Werk

Tags: gotspe, nieren