U kent vast wel de herhaalde roep van de redactie van uw Verenigings- en/of Personeelsblad om kopij. Misschien schrijft de redactie het blad wel het liefst zelf vol denkt u wellicht. Bij herhaling dus het genante verzoek van een redactielid aan de lezer, het woord zegt het al, om ook eens iets bij te dragen, iets te schrijven. Ooit zat ik zelf in een radeloze redactievergadering, ’s ochtends om 10.00 uur! en schreef ik het etiket van de koffiemelkfles over om de lezer te provoceren, om hem aan de pen te krijgen, ja ik heb ook gepuberd, maar kreeg van oudere en wijzere clubleden het vriendelijke doch dringende verzoek vooral niet leuk te gaan doen en gewoon het blad te vullen. Daar rekende men op: Je hebt namelijk lezers en je hebt schrijvers werd mij te verstaan gegeven. Ik ben het daar tegenwoordig mee eens. Beide groepen dienen het liefst geen contact met elkaar te hebben voor het beste resultaat. Zelf stuur ik regelmatig iets in en zou niet weten of de redactieleden daar nu wel of niet fysiek blij van worden, misschien bezorg ik de dames en heren wel een stuip.

Ik heb nu een weblog en mij hoor je niet meer klagen 😉

Categorieën:Boeken, Gedichten, Piketpaaltjes, Verhalen