Op een gastronomie bijeenkomst in Schotland 😉 oefenden wij Het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Het was bij die gelegenheid, dat ik voor het eerst een taalwetenschapper ontmoette. De linguïst kende (bijna) alle regels van het taalschrift uit zijn hoofd. Jammer, dat dit jaar een Vlaming Het GDdNT won. Maar goed. Goede letterzetters zijn het, zoals er ook goede tegelzetters zijn. Tijdens het nagerecht verbaasde hij mij met de mededeling, dat romans hem niet vrolijk maakten en hij ze daarom nimmer las. Ik geniet juist van romans, lees daarbij ook wat er tussen de regels staat. Ik ga zelfs regelmatig zover, dat ik de passages tussen de ongeschreven regels in mij opneem. Als ik zelf schrijf ga ik nogal vrij om met Onze Taal. Ik voel mij hierin gesterkt door Van Dale zelf, die op een kaft van een woordenboek liet afdrukken: Taal is van ons allemaal. Dan mag ik er van alles mee uitvreten denk ik dan meteen. Bij mij wordt de proportie van een meter minstens vijfdimensionaal. Een meter is voor mijn verstand natuurlijk net zo onbestaanbaar als voor iedereen, maar daarom kan ik er nog wel over schrijven. Ik begrijp weinig  van zwarte gaten, maar vraag mij er eentje te beschrijven en ik heb aan één A4 niet genoeg. Dat maakt taal maken voor mij zo onuitstaanbaar leuk.

Ik vind het prima, dat je melk, boter, kaas en eieren volgens vast recept klaarmaakt, maar bij taal maakt me dat veel minder uit. Een slecht klaargemaakt ei kan je de vergiftigingsdood in jagen, vergiftigde taal (schelden bijvoorbeeld) kan je nog steeds een heel goed gevoel geven. Een rot ei als bedorven voer is beroerd, maar het rotte ei als metafoor kan een smakelijke lach oproepen. Dit overkwam mij bij het zien van het zinnetje:  Het lelijke eendje was in haar leventje tenminste nooit voor een rot ei uitgemaakt.

Categorieën:Boeken, Humor, Piketpaaltjes, School, Schrijven, Verhalen