Hoogtestages zijn goed voor schaatsers. Ook zwemmers en turners hebben er baat bij. Hoe gaat dat? Door je in te spannen op grote hoogte, in ijle luchtlagen, wordt de aanmaak van rode bloedlichaampjes gestimuleerd. Daardoor wordt de zuurstoftransportcapaciteit van het bloed groter. Dat is zeker bij fysieke arbeid mooi meegenomen.

IJle lucht stroomt altijd ver boven het maaiveld. 

Heb je er als schrijver wat aan? Weet ik niet. Ik ga er niet aan beginnen, want ik schrijf net zo makkelijk in een schemerig anaeroob milieu. Acteur Ton van Duijnhoven had het onlangs over zijn nalatenschap als een spoor van rook: niet veel, maar wel zichtbaar. Rook is eigenzinnig en ijl en daarnaast tastbaar, daar hou ik wel van. Het heeft iets grotesk ijdels. Ik kan met rook olympische ringen blazen. En wat nog mooier is: ik kan er Witte Wieven mee creëren. Hoe anaerober hoe gekker.

Ik denk dat een hoogvlieger niet per se op hoogtestage hoeft. Maar hoe hoog je zult vliegeren hangt vaak af van anderen, van je lezers bijvoorbeeld. De meeste lezers lezen het liefst dichtbij de grond. De ene groep lezers geniet van elke wonderbaarlijk geknoopte woordenverstrengeling en zit vaak weggedoken in een luie stoel voor een behaaglijk vuurtje. Deze lezers nemen je teksten op in hun eigen gedachtenwereld om er zelf verhalen aan vast te knopen. Een andere categorie lezers loopt zich het liefst massaal warm bij een wak in vreselijk koud water – om je de les te lezen …. hun kreten zijn altijd hartverscheurend.

Niet elke Brief aan je moeder reikt tot in de hemel.

Categorieën:Piketpaaltjes, Schrijven, sexy, Sport, Werk, Wetenschap