Tongen is van alle tijden.
Het is doorgaans ongevaarlijk, lekker en je kunt het staand, zittend of liggend doen. Zowel binnen als buiten. Je kunt het zelfs met je ogen dicht doen, geen kunst aan.
Als het een paar dagen achter elkaar hard vriest, komen de tongen pas goed los. Met open monden wil iedereen aan de tocht der tochten meedoen.
De nieuwste variant van het tongen, althans nieuw in de Westerse wereld, is die, waaraan piercings te pas komen. De tongpiercingservaringen zijn inmiddels talloos. Populair bij de jeugd is het klaptongen, waarbij je tegelijk met je tong klakt en de piercings hard tegen elkaar slaat. Ouderen tongen liever naturel. Zij kunnen niet tegen dat getik in hun mond, wat voor een deel de populariteit van de tongpiercing bij jongeren verklaart. In Noordlaren vond ik vorige week langs een bospad met paarse paaltjes nog een paar afgerukte tongen. Sprakeloos werd ik bij het bericht over wurg- en kramptongen op de Eerste Hulppost van Haaksbergen. Daar werd de eerste schaatsmarathon van het seizoen gehouden. Eén deelnemer was volledig buiten adem in paniek geraakt toen zijn piercing in een scheur was blijven haken.
Vroeger vroor je tong nog redelijk onschuldig vast aan het schoolhek. Dat loswrikken was weliswaar pijnlijk, maar ook wel stoer.
Vastvriezen doet een piercing gelukkig niet heb ik begrepen, maar scheuren blijven link.
Ik denk dat je voor het tongen geen ijsvrijer moet zijn.
Breinvlaag ... 
Geef een reactie