Wanneer je vanuit het zuiden naar Groningen fietst kom je langs een roeibaan. Tegenover het verenigingshonk ligt een kinderspeeltuin.

Wekenlang zag ik daar ’s ochtends vroeg een nors tegen het hek geparkeerde moederfiets met achterop een leeg kinderzitje. Op een paar meter daarvandaan schommelde stevast een volwassen vrouw in de enige schommel van de tuin. Het was altijd een woest schommelen.Venijnig. Powerwiegen misschien. Tot donderdagochtend, alsof het na 49 jaar genoeg was geweest. De schommel hing schrijnend leeg, Geen vrouw, Geen fiets, Geen kinderzitje, Geen Bril. De schommel een wiegedood gestorven?

Mijn gedachten Kronkelden naar de afwezige vrouw. Waar was haar kindje? Vanwaar dit eenzame geweld?

Iets klopte hier niet volgens mij en ik dacht aan Martin en Simon, die dit zeker ook opgevallen was. Net als Carmiggelt bespiegelde Bril dagelijkse dingen zijdelings. In hun stukjes werd je altijd gewezen op het bijzondere in het ogenschijnlijk ordinaire. Hun beider schuin(s)e blik op bloesjes en rokjes maakte mij altijd vrolijk. Dingen vanuit wisselend perspectief waarnemen en opschrijven, want dat konden de heren: iets aanstekelijk weergeven. Simon was daarin iets ouderwetser en richtte zich meer op het (tragische) intermenselijke. Martin was denk ik iets frivoler, maar tegelijk ook afstandelijker. Nu zijn Beiden weg. Niet weg te denken vallen hun meesterlijke pennestreken, Kolkende binnenpret onderkoeld laten uitbarsten, lavakronkels en briljanten.

Vanmiddag was de vrouw terug, nu zat ze aan een tafel, Zonder kinderzitje, maar met de krant van gisteren. Op haar neus een leesbrilletje.

Zulke trieste gedachten schommel je niet eenvoudig weg, ik trapte steviger op mijn pedalen, een traan sneerde mijn wang, want ik had wind tegen vandaag.

Categorieën:Boeken, fietsen, Gedichten, Humor, Krant, Liefde, Meisjes en jongens, Schrijven, Verhalen