Sinds ik de auto heb moeten laten staan kar ik wat vaker op de fiets door het land, mijn hartslag is erdoor verbeterd. Niet alleen vanwege de conditie, maar met name door het laveren tussen al dat op het fietspad rennende man- en vrouwvolk. Mooi vind ik het wel.
Lopers langs de weg zijn misschien wel sporters, het zijn zeker ook exibitionisten. Anders zouden ze wel in een bos gaan hardlopen, de ondergrond is daar veel fijner voor het lijf. De lopers die ik ontwijk op de fiets dossen zich uit voor mij, zo lijkt het althans. Daarom vind ik het zo aandoenlijk om naar hun kleine oneffenheden in de kleding te kijken. Toen ik nog jong was en veel sportte had nonchalante kledij mijn voorkeur, Ongemerkt versnellen in een te grote broek! Die broek (Flintstones) bleef nog een tijdje op dezelfde plaats, terwijl ik al met de bal aan de voet achter de back om op doel schoot. Moet je eens proberen in een maatpakje.

Mijn oog viel vanmiddag, zonzijde fietspad Groningen-Haren, op het fameuze driehoekje net boven de billen, Als mannelijke scout bij vrouwelijke sporters De plek om talent te scouten. Alles draait letterlijk om dat scharnierpunt onderaan de bij sporters zwaar belaste ruggegraat. De aankleding van het stuitje ligt voor veel trainers en coaches trouwens gevoelig, met name bij schaatsverenigingen uit Urk en Bedum ligt de stuit vaak verkeerd. Men weet er regelmatig niet de vinger achter te krijgen waaraan het ligt, dat een atlete het op de heupen krijgt.
Zodoende blijft het stuitje tijdens het rennen vaak onderbelicht. De schaduwzijde van preuts sportend Nederland. Er is nog veel winst te boeken op dat terrein.

Vanochtend.
Een vrouw, midden dertig, stapt uit haar huis in Groningen-Zuid de straat op om te gaan hardlopen. Ik kijk naar wat de spiegel haar ’s ochtends beslist niet had kunnen laten zien.

Zie het voor je, ochtend: Ik ga rennen schat. Is goed, kijk je uit? Outfit strak in orde stapt zij de deur uit, Na een paar passen, eerst nog onwennig want op het trottoir voor de eigen huisdeur, begint het sportief flaneren. Het driehoekje zag ik eerst niet, maar na enkele stevige stappen van haar losser wordende sportlijf begon het voor  me te leven. Het driehoekje bestaat volledig uit schaduwen en geeft alleen tijdens het rennen haar charme prijs. Als het driehoekje stil staat is het gelijkbenig en duf, zeker als de lichtval ongunstig is zie je niets bijzonders. Zo gauw echter het ene been voor het andere geplaatst wordt, verandert de gelijkbenige in een ongelijkzijdige driehoek, links en rechts van de basis worden de benen om beurten iets langer, het is slechts een centimeter, twee hooguit, het spannendste deel bij het hardlopen, voor de kijker althans. In jeans zie je dit nooit, alleen bij die typische dunne stof die vrouwen van mannen onderscheidt. Mannen dragen liever stevige stof.

Zij merkt van dit alles natuurlijk niets, hoe zou zij ook, Haar spiegel thuis zal nooit kunnen kijken zoals een man kijkt.

Ik kan geen werkwoord bedenken voor wat de kleine schaduw met mij doet, maar het is als met de haarlok die ongedwongen vrijvalt uit een verder perfect opgemaakt kapsel, altijd net voor je oog als je het niet verwacht.
Vandaag las ik de krant, dat de nieuwste mode voor de jonge meid de ruimvallende jongensspijkerbroek wordt. Ben benieuwd wat ze er van vindt.

Categorieën:fietsen, Meisjes en jongens, sexy, Sport, Verhalen, Wetenschap