Mijn moeder zei vroeger dat ik niet alles door elkaar moest eten, want daar werd ik misselijk van. Zij kreeg ongelijk en ik meng nog steeds alles door elkaar. Ik proef nu eenmaal graag dwarsverbanden. In onze keukenkast staat nog wel een stapeltje borden met aparte vakjes voor groente, vlees en aardappelen, uit nostalgie. Opvoedkundig verantwoord. Invloed van tante Janny.

Made in China staat er op, in westers schrift, dat wel.

Smaken verschillen.

Vorige week was ik op een proeverij in de Hortus Botanicus van Haren. Het smaakte voortreffelijk. Aspergebitterbal met CDA-siroop van bloemen, Groningse GroenLinkse-hapas, PvdD grasei-pannenkoeken, feodaal gefokte VVD-steak van de kudde van Anloo en democratisch geteelde PSP-wiet. Onder welk regime al dat voedsel ook opgegroeid mocht zijn; ik koesterde die dag geen enkele vijandige gedachte – hoe ze het deden, deden ze het – leve de Hortus, leve het regime van Het Rijk van de RUG. Gelukkig hadden ze ook geen voorgeschreven zeven-gangenroute uitgezet. De zon scheen en men tapte het ‘totoale witbier uut Grunnen’ in gifgroene bekers. Ik verdroeg het gif als de Onschuld zelve.

Het Rijk van de RUG.

Het academisch leven in een andere Hortusbuurt speelt zich af rond een oude boom. Nee, niet de boom der Kennis. Deze boom moet van de ene groep buurtwetenschappers absoluut blijven staan, maar moet van een andere groep pertinent weg. Men kan er niet omheen, maar men moet er wel steeds omheen en daar kunnen de rechtlijnigen niet goed tegen. Dus zetten ze zelf een boom op.

De vrije filosofenjongens uit de buurt hakken op de boom in met krachtige retoriek. Historici van adviesbureaus interpreteren de gebeurtenissen rond de boom naar de mond van hun bazen. Dat kan lang goed gaan in een vrije academisch sfeer, maar er komt een tijd, ben ik bang, dat de historici van de RUG meer begrip gaan opbrengen voor de autoriteit van het Rijk van de RUG dan het bestuur van het Rijk van de RUG zelf. Men vindt zijn Barbertje altijd wel. Met of zonder boom. Vrije denkers en praters, wat de filosofen doorgaans behoren te zijn, zullen met hun irritante methode van vragen stellen op de zenuwen gaan werken van de gelijkhebberige geschiedvorsers. ‘Onrust is slecht voor het moreel van de Rugmedewerker.’ zal dan het historische argument zijn. Exit boom. Einde verhaal. Discussie beëindigd. Het recht van de macht

Elke Tijd kent zijn Recht. En anders dan de maatschappij, hebben historici en filosofen elkaar hard nodig. Buiten het gebied van de Rechtsgeleerdheid kan de wereld ook al lang niet meer zonder de annotatie, een uitzonderingsregeltje op een wet(matigheid). Elke uitspraak over vrijheid van meningsuiting bijvoorbeeld, moet eerst door een wetenschapper verklaard worden, geen hond die er nog een snars van begrijpt.

Dat was vroeger wel anders. Of niet?

Filosoof Socrates kreeg in zijn tijd terecht de gifbeker, toen hij met zijn Kritische Methode te vaak vragen stelde over het bewind van de Atheners. “Helemaal geen onrechtvaardige veroordeling”, zegt professor Paul Cartledge uit Cambridge, las ik gisteren in The Daily Telegraph. “Wij vinden de straf die Socrates kreeg belachelijk, maar in het oude Athene waren ze oprecht overtuigd van het belang voor de samenleving”, aldus de wetenschapper na een onderzoek naar de gang van zaken destijds. Nee, s mans toontje beviel hen zeker niet, te hoog. Waar hebben we dat eerder gehoord?

En NU is er dan China, het Nieuwe China dat de grote bek van Internet wil snoeren om de jeugd te beschermen tegen de zogenaamde geprakte waarheid uit het ontspoorde en bijna failliete Westen van Pim Fortuyn en Theo van Gogh.

Ik denk, dat de markt voor gifbekers, made in China, sterk zal aantrekken.

Categorieën:Piketpaaltjes, regels, Wetenschap