CVVB: Zitvoetballers verslaan straatschoffies in zinderend tranendal.

Deze week naar Oerol geweest, op Terschelling. Straattheater, echte voorstellingen en lekker fietsen door de duinen met mijn lief. Ik was er aan toe na al dat gevoetbal de afgelopen week.

Want bedenk maar eens: Zo zit je het hele jaar met je potje bier vanuit je Archie Bunkerstoel naar de Champions League te kijken en zo sta je op een voetbalveld van 105 bij 60 meter. Eén keer het veld op en neer is al gauw 20 keer van je stoel naar de koelkast en dat hele klere eind weer terug. Daar krijg je dorst van ;-).

Op woensdag was er dan eindelijk de lang verbeide wedstrijd tegen C1 (zoon Jochen en zijn companen). De jongens zouden dit jaar eindelijk over hun ouders heen walsen – was de bedoeling. Het lengtestreepje op de keukenmuur thuis, was sinds vorig jaar juni ruim 7 centimeter hoger gezet en fysiek zagen ze het ook helemaal zitten. Overal zag je pretentieus gekleurde schoentjes aan beentjes die, bij wijze van warming-up, omhoog getrokken werden. Hun gezichtjes stonden op Van Persie, Robben, Messi. Die oudjes werden immers alsmaar kleiner en slapper, volgens de jonge talenten. En moest je hun schoenen zien, bwa-oeha-ha, om je te bescheuren zo waardeloos. Afijn de rest van het verhaal is bekend en uitentreure besproken en herhaald. Nadat Bokdam sr. sr., met 55 veruit de oudste in het veld, de eerste en laatste achterstand had weggepoetst met een droog schot in de linkerbenedenhoek, liep het bij de ‘ouders’ alsof ze continu voor de wind speelden. Daarbij dient aangetekend, dat we nog behoorlijk last hadden van het meespelen van een paar gesjeesde A-junioren. Zonder hen zou de uitslag voor C1 ongetwijfeld ondraaglijk zijn geweest. Ondanks de fanatieke beleving, zo kenmerkend voor de hele vereniging, sloten we af op een milde 6-5 en dachten melancholiek terug aan onze eigen jeugd.

Vaders en hun zonen. Volgend jaar zouden we het tegen het verder gerijpte C1 opnieuw zwaarder krijgen. Dat stond wel vast. Ik zou in training kunnen gaan … Donderdag een uurtje gevolleybald en de verwachte spierpijn bleef uit. Vrijdag nog geen pijn en ik begon serieus aan zaterdag te denken. Als leider van C1 zou ik die slotdag bij CVVB slechts de consumptiebonnen beheren. Zaterdag leek me dat te dom voor woorden en dus trok ik toch weer mijn inmiddels 15 jaar oude Lotto’s aan. Ik heb genoten van het hutspot toernooi, ondanks dat zoon Frank wel en ik niet in de finale stond. Deze formule beviel me beter dan die van andere jaren, waarin elk elftal zijn eigen eindfeest organiseerde. Juist het meedoen maakt het leuk. Op zo’n dag is er ook geen sprake van toezicht houden, iedereen heeft het naar zijn zin – en dan hadden we ook nog prachtig weer. Hulde aan de hele organisatie en als het lijf het toelaat ben ik volgend jaar weer van de partij.

Gert Jan Bokdam

Categorieën:fietsen, Sport