Eigenlijk ben ik meer een bosmens en landrot, maar dit jaar ‘doe ik drie eilanden’.  Eerder dit jaar was ik al op Schier en op Terschelling. Dat was genieten, vrijwillig, met mijn lief. Op de boot er naar toe vroeg ik medepassagiers, of het eiland er het hele jaar door lag. Lange stomme snuiten trokken ze naar mij. De aanwas van een eiland heeft echter vaak een grillig verloop. Ooit was het eiland er ook niet.

Hoe is het er dan opeens zo gekomen? Hoe zit dat dan?

Dat gaat zo: eerst spoelt er één ei aan op een zandbank en daaruit wordt vervolgens een heel eiland uitgebroed. Met de bevolkingsaanwas gaat het al net zo. Hele families zijn het resultaat van het broedgedrag van één geil stel van-huis-weglopers. In elke vaste eilander schuilt daarom ook een jutter, iemand die telkens weer van huis wegloopt om zijn schat te zoeken. In sommigen zit muziek, in anderen niet. Neem nou Ravel en Chopin, muzikale volkscomponisten van hetzelfde slag. In hun geheime uitstapjes naar hun eigen muzikale eilandjes werden zij gedreven door maar één gevoel, ritmische paardrift. Luister naar hun overeenkomstige Spaanse Bolero en Poolse Polonaise en je ziet deze romantische jongens hun eigen nakomelingen componeren. Voor quatre mains, minstens. “Hoog in de slaapkamer toptien’ volgens Hans Liberg.

Eilandbeelden van vroeger roepen bij mij regelmatig inteeltfantasieën op. De komst van het toerisme heeft hieraan robuust een einde gemaakt. Robes en bustes van jonge dingen jutten lekkerder dan moeders gebreide wollen onderbroek. Denk ik aan de grote kleine Napoleon, dan zie ik hem getergd en gekweld door zijn verbanning met vrouw en kinderen op Elba. In exile moest hij – zonder maitresses. Ek zail overmorgen naar Ameland, Wadd’n Elba. Ik denk, dat ik de boel daar maar eens flink opjut.

Categorieën:Meisjes en jongens, Muziek, sexy