Toen de vriendin van Pieter J. Vent zich op haar andere zij rolde, de verkeerde kant voor Pieter J., besloot P.J. schrijver te worden. Hij vergat zijn vriendin en schreef. Niemand in de grote buitenwereld merkte het, althans niemand reageerde. Soms las hij iets voor uit eigen werk, voor zijn studenten Nieuw Babylonisch, een klein stukje maar. In de demagogische collegezaal hadden zijn collega’s wel vaker iets verteld dat los stond van de verplichte collegestof. Pieter vond dat dat moest kunnen.

Wekenlang tikte hij zijn vingers blauw tot zijn printertje leeg raakte en zijn schrijfspieren verzuurden. Op zulke momenten, gezeten aan zijn driepotige schrijftafel, meende Pieter J. dat hij sublimeerde. Hij wist niet of dat goed genoeg was. Zijn psychiater had gezegd, dat het tijd werd voor Vent om zijn seksuele driften te sublimeren. Schrijven in plaats van vrijen. Grow up, word een echte kerel…, je vriendin zal er ook blij mee zijn, had de dokter er nog aan toe gevoegd. En terwijl hij zich die man herinnerde met in de ene hand zijn pijp en in de andere zijn rekening, scheen het Pieter toe, dat de therapeut hem toentertijd smalend had aangekeken.

P.J. was net 28 geworden en droeg een hanenkam op zijn hoofd en een kettinkje door zijn neus. Hij vond na drie weken zijn schrijfsels nog niet erg subliem. Hij vond ze, grinnik, dommige grijns, slappe aftreksels vergeleken met zijn kunstige prestaties in bed. Pieter J. had de overstap van het witte laken naar het witte papier duidelijk nog niet gemaakt. Wat ook niet hielp was dat het publiek zijn oeuvre, hem, niet serieus leek te nemen. Ze luisterden wel, maar zagen hem niet genoeg staan, anderen wel, althans zo leek het hem. Niemand vroeg hem ooit iets.

Zijn vriendin zag hij desondanks eerder vaker dan minder, maar dan aan de arm van iemand die pijp rookte en wuft de straat voor hen in keek. Het scheen hem toe, dat het paar het steeds net gedaan had. Pieter mocht die man niet. De rekeningen stapelden zich op, terwijl hij nooit klaar kwam met zijn sublieme gedachten. Hij werd malende.

Nadat zijn vriendin definitief zijn ex geworden was schoor Pieter J. zijn hanenkam af, deed het kettinkje in het snuifdoosje dat nog aan zijn opa toebehoord had en kocht een automatisch geweer. Vent nam de trein naar Schothorst en stapte over in Amersfoort. Op klaarlichte dag, te midden van een groep giechelende meisjes, schoot Pieter de vent met de pijp overhoop en vereffende daarmee zijn laatste rekening. Volledig gesublimeerd knalde P.J. enkele onschuldige meisjes achter zijn psychiater aan en verdween spoorloos.

Van een eerste boek is het nooit gekomen.

Categorieën:Liefde, Meisjes en jongens, sexy, Sloerig in de rakker, Verhalen, Zoenen