November, zondagochtend. Het was stervenskoud aan de bar van de plaatselijke begraafplaats. Verder wel een gemoedelijk onderkomen.

Buiten zag je weinig, want het mistte op deze schrale herfstdag. Binnen was ik de enige nog levende gast aan de toog. Daarom dronk ik mijn mok chocopaddo leeg, mijn derde die ochtend, en rekende af. Verduveld lekker, precies goed gemixt.

Weer buiten, wandelde ik langs gevallen mensen en bladeren. Er waren ook dit jaar weer meer bladeren gevallen dan mensen, al snel raakte ik de tel kwijt.

‘Honden niet toegestaan, zelfs niet aangelijnd’ stelde een waarschuwingsbord met rode rand voor, en terwijl het ritselen van merels onder natte takken mij deed rillen, dwaalde ik steeds verder af op het uitgestrekte dooienakkertje.

“Hier wil je eigenlijk nog niet eens begraven liggen” hoorde ik een oude Amsterdamse eik mopperen, maar ze lagen wel mooi bij bosjes aan zijn voeten.

Ik weet nu nog steeds niet wat ik daar zocht.

Een begraafplaats in de herfst heeft normaal gesproken iets tautologisch naargeestigs, maar voor mij ademde die plek helemaal geen sfeer. Ik was misschien enigszins verbaasd dat het leven ter plekke, in het echte hier-en-nu dus, zo wezenloos aanvoelde, maar veel deed het me niet. Mogelijk was in het drankje iets bovennatuurlijks meegemixt, iets reïncarnabels, want toen ik de hoek omsloeg voor een nieuwe rij grafstenen, verbaasde het me niets, dat die allemaal in het mosgroen gestoken waren, zo fleurig opeens. De verse rij eindigde met een open groeve en pal daarvoor stond, ik vond hem aan de grote kant, weer een roodomrand bord, waarop dit keer de bezoekers verzocht werden (of de vaste gasten, dat is me nog steeds niet duidelijk) – hier liever niet te roken. Hoever reikte de politiek vroeg ik mij af. Iets verderop stak nog een dreigend verkeersbord uit de grond, ‘verboden te parkeren op oneven dagen’? Ik stak een cigarillo op, omdat ik niets anders had om te parkeren.

Ik verliet het zerkenveld door een met dakplataan, leilinde en blokbeuk begroeide boog en kwam in het stadspark terecht, dus met kinderboerderij en ijsjes het hele jaar door. Grote paddenstoelen met witte stippen op hun stropdas liepen er rond, twee aan twee. Ze droegen een rugzakje en een alpinopet. Ik blies een kringetje van mijn wilde spriet en moest niezen. In het park vielen verder een aantal koudzweetachtige waterpartijen te noteren, een vlerkenzerk en een verward bejaard dametje bij wie de ketting van de rollator was gelopen. Ik had geen trek haar weer de weg op te helpen en moest mij daardoor een scheldtirade van haar laten welgevallen, waarvan ik de helft overigens niet verstond, omdat haar gebit etc. etc. etc. Links en rechts joegen ganzen eenden van hun erf – alsof ze onder elkaar wilden zijn, dacht ik nog. Dat gold zeker voor een groep zwanen die wild gesticulerend een requiem speelde op hun vleugel. Ze zagen er niet bepaald uitnodigend uit en hulp hadden ze ook niet nodig. Voor wie het requiem bedoeld was kon ik niet zien, ze stonden er met zijn allen te dicht omheen, rondom nog een vlerkenzerk. U zijdt wellekome, makker staakt uw wild geraas. U mag het zeggen.

Die zwanenzang joeg mij uiteindelijk het park uit, naar huis.

Thuis opende ik een breinvlaag en las: “November, zondagochtend”. Het was heerlijk warm en behaaglijk in mijn huis en het huis was vol leven. De kinderen waren wakker geworden en dronken chocolademelk. Er waren croissants en eieren en koffie en een duizendstukjespuzzle. Boven klonk pianomuziek en op de bank lag mijn basgitaar te wachten. Herfst in je eigen huis heeft iets vertrouwds. Thuis is het goed toeven, want daar komen verhalen van en daar kan ik eindeloos in blijven bladeren.

Categorieën:Humor, Liefde, regels, Sloerig in de rakker, Verhalen