Een wintervlinderkoninginnetje fluisterde haar winterkoninkje in het oor, dat zij stervensveel van hem hield, zo vaak zij maar kon. Ze fluisterde, want wintervlinderkoninginnetjes kunnen niet gewoon praten zoals u en ik. Bij wintervlinders kunnen de mannetjes trouwens nog iets wel, wat hun vrouwtjes weer niet kunnen: vliegen.

Afijn, zes graden onder nul, winterkoning voelt zich als een pauw en fladdert verlaifd om zijn winterkoningin, het was een Grunnens winterkoninkje, en hij ziet niet dat ze een vlinder is en geen vogel, zoals hijzelf. De koningin geurt heerlijk en koning duikt gulzig in haar snuifdoos, tot ze er tabak van heeft en zich weet te bevrijen door zich als pop te gedragen. De vogel walgt van dat kinderlijke gedoe en poept op haar, waarna hij zich afzet en wegvliegt.

Omdat het wintervlinderkoninginnetje geen vleugels heeft, moet ze altijd op haar plek blijven tot ze in de herfst alsnog van haar tak valt. Maar hoog op hun voetstuk zijn wintervlinderkoninginnetjes geursirenes van de zuiverste soort. Hun taak in het leven is het om een mannetjeswintervlinder uit de lucht te twitteren – de natuur wil dat zo. Die natuur heeft hen hiertoe uitgerust met geur-smsjes. De ienimini kleine klepjes van hun geurmobieltjes gaan open bij elke kruip-schuifbeweging van de popperige vlinder, wanneer zij over de boomtak tippelt.

Beetje dom van die vogel dacht ze, maar het overkwam niet slechts de domsten. Als je netwerkt kun je niet altijd kieskeurig zijn 😉

Winterkoning gaat weer eens op huis aan en vertelt zijn vrouwtje, dat hij een fijne dag gehad heeft, maar zich wat suf voelt en daarom vroeg op stok gaat.

De volgende dag is hij dood door schuld.

De natuur had namelijk niet voorzien in een risicoloze paringsdaad tussen twee verschillende winterlingen, voor één van hen was de winter te lang en te gecompliceerd gebleken.

De Grote Twitteraar heeft er een volger bij.

Categorieën:Dieren, Humor, Liefde, Meisjes en jongens, Sloerig in de rakker, Zoenen