And now for something completely different: scheidsrechters moeten ook trainen!

Achternamiddag vijf uur stappen 15 scheidsrechters als een soort van schoolklas het voetbalveld op, ergens in de buurt van Harkstede. Hun leeropdracht: leid een derby tussen twee juniorenteams in goede banen. Het secretariaat heeft hen genummerd van 1 tot 15, overzichtelijk.

De opdracht aan de spelers (het lesmateriaal), via hun coaches: maak het de scheidsrechter(s) extra lastig, want het is een cursus voor de gevorderde scheids 😉

Van links naar rechts, in het rood-wit-blauw, trekken de jongelingen van de plaatselijke FC ten strijde tegen de in het zwart gestoken elite van Elite BV. De gemiddelde leeftijd van de junioren is 14 jaar en men is puberende, die van de scheidsen 32 jaar, waarvan 80% kinderloos.

Ik ben leider van Rood-Wit-Blauw en knijp mijn ogen half dicht tegen de lage zon. Gelukkig nemen de scheidsen vandaag ook mijn rol asl grens over. In een waas vermoed ik de aftrap, maar hoor gelijktijdig een straffende fluittoon. De aftrap moet over van scheids met rugnummer 1, de man had namelijk nog niet het zgn. aanvangsfluitsignaal gegeven, de roodwitblauwen krijgen een valse start op hun naam en zullen bij een tweede valse start worden gediskwalificeerd, zwart zou hierdoor een 3-0 overwinning boeken zonder te spelen, wordt ons te verstaan gegeven. De gebarentaal is heftig, nog net geen slaande bewegingen.

Het komt niet tot een reguliere 3-0 door staking, maar de toon is gezet. Iedereen vindt het trouwens flauwekul: hoe kun je nou een oefenpotje regulier verliezen, waar zijn de sancties? Een puber begrijpt zoiets toch helemaal niet.

Boeijuh.

Het wedstrijdbeeld kantelt voortdurend net als de spelers, die hun opdracht zeer serieus nemen. “In de dekking blijven” roept onze trainer. De onzen ontbolsteren met vliegende tackles en schaarbewegingen. Ze ontzwachtelen hun puberale frustraties op de tegenstander, die, hoe gek, met gelijke munt terugbetaalt. Het lijkt soms wel een arena met botsautootjes op een kermis, een enkeling ziet zelfs kans vanuit zijn botsauto een elleboogstoot te plaatsen. De scheidsen worden op hun wenken bediend, maar luisteren ho maar.

Eén ontwrichte schouder, twee gekneusde ribben, drie bloedneuzen en 22 Schwalbes later ligt de wedstrijd er loederig bij. De bal gaat op de stip, de stand is gelijk, 1-1.

Onze aanvoerder gaat de strafschop nemen. Hij trekt zijn mitella recht, geen mietje, en laat het net bollen. Het publiek speelt het spel mee en scandeert hi-ha-ho, hi-ha-ho.

Na drie uur hebben alle 15 scheidse al hun oefenopgaven af , ik zie steeds herhalingen en het begint donker te worden, ik heb het wel gezien en wil naar huis. Terwijl men het kunstlicht ontsteekt, wordt de wedstrijd plotseling gestaakt, time-out voor een laatste evaluatie van de arbitrage blijkt, time-out. Reservisten met verbandtrommels en wonderwaterbidons trekken, in een uiterste poging te redden wat er te redden valt, met brancards het slagveld op, de ergste gevallen worden geruimd, Clint Eastwood steekt een sigaartje op en daar vliegt, naar later blijkt, de laatste bal achter de vijandige linies. Iedereen krijgt een voldoende voor vlijt en gedrag.

Wij winnen met 8-1, maar het had net zo goed andersom kunnen zijn 😉

Categorieën:Humor, kunst, Sport