Ben na een hele maand weer enigszins hersteld van een dubbele jetlag, een gemene fractuur in mijn bioritmebotje, opgelopen door een bezoekje aan Indonesië. Van een overdosis Malaysian Air (daartoe verleid door mijn vrouw 😉 word je knap melig en onbegrijpelijk moe. Je herkent je eigenste zelf soms niet in je gedachtekronkels. Zo denk ik nog steeds dat ik in een krapbemeten paard-en-wagen als taxi zat, dat ik er kopstotend in heb gezeten en dat die taxi net zo’n fijne stereo-installatie aan boord had als ik zelf in mijn auto heb. Ik zal het je nog sterker vertellen: op Gili Trawangan (eilandje voor de Lombokse kust) herinner ik me dat die

paard-en-wagen-taxi’smet discolampen en complete discobol waren uitgerust; de kleuren en de herrie doen me nu nog duizelen.

Bali hai (Balinees bier) Bali hai Bali haisa sa droom ik ’s nachts, terwijl ik op dat eiland alleen maar water dronk. Onder Spa verstaan ze op Bali trouwens ook massage ‘till penis’, Spa zonder bubbels zeg maar. ‘Sla met die deur’ is een soort welterusten in het Balinees. Geblaf van lawaaierige honden hield je er niet mee buiten. Het geluid van kwetterende eenden vond ik echter weer heerlijk.

Bali is na een maand nog steeds een surrealistische herinnering.

Ik heb prachtige plaatjes van paradijsgroene sawa’s en tijdloos geklede vrouwen (een enkele man) die rijst afslaan en beelden van onwerkelijk relaxt ogende mensen in naar Europese maatstaven chaotische verkeerssituaties. Het elkaar volkomen negeren van hond en Balinees krijg ik nog steeds niet op een rijtje. Misschien dat het vertrouwen in reïncarnatie een verkeersongeluk tot iets futiels maakt, in elk geval zag ik geen enkele doodsverachting in de gezichten van de vele kamikazepiloten die op hun helmloze brommertjes ons links en rechts tegelijk inhaalden net voor een bocht op een heuvel met overhangend lover. Honden werden continu op een haar na gemist. Grappig vond ik te bemerken, dat ik me desondanks geen moment onveilig voelde in dat gekrioel. Misschien komt dat alsnog, als de jetlag genezen is en ik weer helemaal de oude ben. Ik had dat gevoel voor het laatst, toen ik ooit met de auto uit de bocht vloog en ongedeerd verder wilde rijden. Nadat ik weer was ingestapt durfde ik de eerste kilometers niet naar zijn vier te schakelen – beduusd nog van wat me was overkomen en waaraan ik was ontsnapt.

Selamat tidur. Ik vond het het vredigste gebied op aarde tot nu toe. Hindoevrouwen, ik heb geen man gezien(?) offeren de hele dag door en offeren zich ook nog eens op voor het zware lichamelijke werk, de man veegt en poetst en tilt soms een koffer of rugzak. Bouwvakkers op Bali zijn vrouwen, goedlachse vrouwen vaak ook nog. Mannen houden zich bezig met het aanbieden van transport, overal, altijd en de mannen hangen in groepjes bij elkaar – taxistandwerkers. Offerbakjes met wierookstaafjes aangestoken door sensueel mooie Balinese vrouwen in tropische temperaturen vond ik geloofwaardiger en heel veel meer om te genieten dan onze kille katholieke Weesgegroetjes en andere aflaten.

Humor vind je dagelijks ook volop op straat. Om de vijf meter biedt iemand zijn kralen en spiegeltjes te koop aan (nog uit grootvaders tijd 😉 Ik zie het toch als een soort wederzijds verwerkingsproces, Wiedergutmachung. Thuis voel ik me ongemakkelijk met kralen om, maar als ik weer naar Bali ga, doe ik ze zeker om en kijk hoe zij als wederverkopers daar met mijn geweten omgaan.

Categorieën:Dieren, Geld, Geloof, Humor, Liefde, regels