Daarnet liep hij nog langs de spoorbaan, op het pad dat direct naast de rails ligt. Nu zag hij zichzelf vliegen boven de rails. De bielzen van het spoor trokken als een film onder hem voorbij, elke biels een los plaatje, hoe harder hij vloog hoe sneller de film. Zijn blote voeten zaten onder het bloed, nagels zwart. Zijn linker grote teen was uitgegroeid tot een klauw. De rest van zijn voet was bezig zich te krommen. Zijn schouders deden pijn, alles in zijn misvormde lijf deed zeer. Waar eerst zijn armen zaten, zaten nu vleugels, hij vond ze mooi. Telkens weer stootte hij zijn kop tegen het plexiglas, dat de spoorlijn als een buis omsloot met hem erin als gevangene.

Achter hem moest de trein zijn, de trein was er gewoon, net als die vrachtwagen in die film.

Hij kon zijn vleugels niet optimaal gebruiken, de tunnel was niet berekend op zijn enorme spanwijdte. Het vliegen viel hem mee, ook al moest hij zich inhouden in de enge ruimte en voelde het nog wat stijf. Like a bat out of hell.

Hoe deden die werklui op het spoor dat dan, als er een trein aankwam? In de verte leek het spoor zich te versmallen. Kende het wurgende kanaal dan geen genade? Was hij een slecht mens, een rare vogel?

Stressgeluid.

Het gonsde nu luider in de tunnel, als bij een orkestbak in stemming. Iemand sloeg met een hamer op de rails: kedeng kedeng, kom hier lekkerding. De hamerslag was vast en zwol nog verder aan. Kon je een trein die op je joeg zien als een persoon? Is het noodlot iets persoonlijks, of overkomt HET je? Zat er echt een trein achter hem aan, waren ze in dezelfde afgesloten tunnel tot elkaar veroordeeld? Kan een trein winnen van een roofvogel? Van pure opwinding liet hij een scheet. De natuur wil vreten en gevreten worden. Zijn scheet als roofvogel was nog dezelfde als toen hij gewoon mens Franz was, hij had kennelijk nog niet gegeten – als vogel dan, dacht hij.

Zijn bovenbenen waren nu ook helemaal met bruingrijze veren bedekt. Gek genoeg vond hij het normaal dat zijn knieën achterstevoren zaten. Hij vond zichzelf mooier dan in de bruine tuinbroek die zijn ex voor hem had gekocht.

Hoop.

Hij zag iets schimmigs, wat was het? Zou hij gered worden? Hij dacht erover uit zijn droom te stappen, de gedachte flitste voorbij, weg, hij wist niet of hij wel droomde. Franz besloot geen risico te nemen. Drie keer zes is 18, vier keer zes is 24. Beelden van mijnwerkers diep onder de grond en van vieze gezichten die in een smal liftje naar hun geliefden boven werden gehesen, soms was het onduidelijk wie hun liefste was, kinderen huilden, snorren krulden, vrouwen sloegen kruizen, zweet parelde, de burgemeester glom. Marilyn Monroe kuste Jules Deelder.

Het geluid achter hem was eigenlijk geen echt geluid, meer gerommel, een ongehoorde trilling. De trein kwam er aan en zou hem verpletteren, hij ging eraan. Beelden van aangereden en aangevreten vogels langs de snelweg.

In zijn hoofd dreunde de tafel van zes, zijn favoriete tafel als hij gespannen was. Al zijn kinderen had hij op de tafel van zes gemaakt. Bij de herinnering aan zijn vaders alwetende blik stokte de tafel van zes in zijn droge keel. Acht keer zes is 49, hij haalde de tafels door elkaar en wist niet wat er zo erg was aan die scheve snavels van iedereen die hij niet onmiddellijk begreep, alsof hij er maar niet achter kwam wat zijn vader van hem verwachtte, wat zijn dochter, die dezelfde trek had om haar mond, van hem verwachtte, wat wilde hijzelf? Wat had die trein ermee te maken?

De trillingen van de trein waren nu voelbaar & hoorbaar geworden, een zwaar diffuus geluid nog, maar niet langer te ontkennen. Van een eind aan de tunnel geen sprake.

Nergens komt nooit nergens een eind aan, zag hij in graffiti.

Als hij nou maar zeker wist of hij droomde of niet. Het pompwagonnetje voor hem bleek hem tegemoet te komen. Het wagonnetje en zijn behoefte het in zijn broek te doen groeiden.

Redding.

Plotseling was de schim vervangen door het manshoge voeteneind van het bed van zijn ouders. Franz wilde in het hoge ladykant kijken, zien wat pappie en mammie daar deden. Het bed trilde en maakte rare geluiden voor kleine Franz in zijn vogelpak, waar mammie hem persoonlijk ingenaaid had. Iemand trok de pin uit een handgranaat en stopte die in zijn broek. Hij zag zichzelf bloederig uit elkaar spatten in wel 666 stukken, 111 keer zes is … splash.

Om hem heen dwarrelden veren. Een blozend witte vrouw verborg haar gezicht in een laken. Nog vaag zag Franz hoe de trein het bed verbrijzelde en als een vallende ster van hem wegvloog, een schimmenspel dat niets te wensen overliet. Uitgeput en volledig de weg kwijt viel hij in slaap.

Tien jaar woonde hij nu niet meer samen. De kinderen waren het huis uit, de laatste was vorige week op safari gegaan, zoals hij het zelf noemde, een creatief en geinig baasje.

Nadat ze uit elkaar gegaan waren, was de droom op haar plaats in bed gesprongen, als een tochtige merrie. Deze repeterende droom was zijn bolderkar, een probeersel van de geest. Franz kon zich niet meer van haar losrukken. Soms ging zijn verbeelding dwars over de werkelijkheid heen.

Uit haar laatste ansichtkaart maakte Franz op, dat zijn vrouw zich nu geheel aan meditatie wijdde.

Bij meditatie dacht Franz aan de tafel van zes.

Categorieën:Dieren, fietsen, Liefde, sexy, Verhalen