Ik zag een Google-app die sudokus oplost, je maakt er een foto van en …. De app als spiekbriefje?

Er zijn gekkere zaken: de (oude) verslaafde gamer die geld betaalt aan (jonge) arme mensen elders op de wereld om zijn spel op te starten. Ik ken alleen het spelletje ‘junglebook’, waarbij je eerst tig keer vastloopt bij een kleiner obstakel, voordat je eindelijk de laatste hindernis neemt en dus wint. Dat steeds opnieuw beginnen betekent kostbare tijd verliezen en is ergerlijk. Dus laat je dat stressdeel door de arme medemens in Azië doen – voor, zeg 20 eurocent per spel, terwijl jij lekker alleen op het hoogtepunt speelt.

Opgerold op mijn fietszadel werd ik vanochtend voor de tweede keer katterig wakker op weg naar werk. Ik had het niet warm en mijn hoofd was niet leeg. Ik was te laat naar bed gegaan gisteren en probeerde me al bibberend de nieuwste apps op haar iPhone te herinneren, maar het waren er teveel geweest … Toen het al laat was, had ik haar gevraagd, of ze bleef slapen? We namen nog een laatste glas en toen had ze zich tegen mij aan geschurkt met haar app tegen ongewenste intimiteiten tussen ons in.

Ik moet vrijwel onmiddellijk in slaap gevallen zijn, want ik werd wakker in een pyjamabroek die ik niet kende en waar ik zeker niet vrijwillig ingestapt was.

“Je had vreselijk geknoeid, ook op jezelf.” zei ze. Iets in mij zei me, dat het niet goed ging met mij. Ik lag er te stil bij. Ik wilde opstaan, gaan zitten, een been uit bed op de grond zetten. De pyjama liet zich niet bevelen.

“Wat is er gebeurd?”

“Je hebt tegen mijn app gezondigd.”

???

“Daarom heb ik je een stroomstoot gegeven van 10.000 volt, je liet je water lopen als een terdoodveroordeelde. Maar je trekt wel weer bij, ik heb dat vaker meegemaakt.”

De Millennium Trilogie dacht ik. “Dus je gaat?”

“Ja reken daar maar wel op.”

“Dus jij houdt van sudokussen?

“” Ik houd niet, ik speel.”

“Nou, ik ben meer een gewone zoener. Dag”

Categorieën:Meisjes en jongens, regels, Zoenen