Met de uitroep “Wie? Wat? kun je nou in hemelsnaam nog geloven hedentendage?” klampte mijn opa zich aan mijn oma vast. Zoveel media, zoveel zinnen. Oma deed het deksel op haar koektrommeltje en gaf er een drumsolo op… “Dat noemden ze vroeger TomTom” zei ze doodkalm.

Met iClouds van Apple zetten we nu ook al onze foto’s, Breinvlagen, luvsmsjes, etc. op de server van Steve Jobs en niet meer alleen afgeschermd op onze eigen harde schijf. .. en we vertrouwen hem op zijn blauwe ogen, we geloven dat hij niets tegen ons moeke zal verklappen.

Een korte schets van het voorafgaande:

Voor de televisie had je radio. Die kon je meestal nog wel geloven. Radio Oranje bijvoorbeeld sprak tijdens de Tweede Wereldoorlog de absolute waarheid. Och, was alles maar zo simpel als oorlog.

Na de oorlog zaten wij met het Achtuurjournaal ook nog goed. Dankzij Fred Emmer en Harmen Siezen wisten we precies wat er in de wereld gebeurde. Het Journaal had, net als Radio Oranje, ook de functie van selectie: alleen wat op het Journaal kwam was waar gebeurd. Een enkele oom wist daar dan nog nieuws van de politiescanner aan toe te voegen, maar dan wist je ook echt alles van de wereld. Een mens had heel lang genoeg aan het Journaal en de politiescanner.

En toen was daar opeens CNN….

24 uur per dag Journaal en allemaal waar gebeurd. De gewone man begreep er nog weinig van. Iemand moest al dat nieuws natuurlijk gaan uitleggen, zeker omdat CNN volledig Amerikaans is. Spektakel bood het wel, veel oorlogen.

Meer uitleggers, meer omroepen. De papieren krant werd te traag, of deze schreef te moeilijk. Sociale stratificatie van het kijkerspubliek, nieuwe waarheden deden hun intrede, schermen werden kleiner, touchscreens, nieuwe iPaden werden ingeslagen.

Tweet-tweet (denk aan het geluid van Nobody in de gelijknamige film ;-).

Sinds de intrede van Twitter wordt de absolute Oneliner gedefinieerd als 140 characters. De originele Tweet ligt net als de absolute Meter in Parijs opgeslagen en wordt elk schrikkeljaar opnieuw geijkt. Wat meten wij hiermee?

Vastigheid wil de hippe mens.

Een mens wil een aantal korte simpele waarheidsitems op een beeldscherm, net als vroeger, Twitter dus. Een tweet is een ongevraagde biecht en de anderen zijn voyeurs, we hebben natuurlijk niets te verbergen, we kunnen niets meer verbergen, want anderen maken er foto’s van en zetten die op het web. Daar waar camera’s zijn, gebeurt het …maar camera’s worden nu niet langer selectief ingezet, ze zijn overal, en het leidt tot ongeleide projectielen. Tweets meten voyeurisme en exhibitionisme in de wolken.

Wat heb ik tegen twitter? Niets, zolang je het er maar bij doet en niet alléén maar. In monoculturen gedijt enkel inteelt. Twitter creëert enerzijds een wij-gevoel van vrienden om het even. Anderzijds lijkt beeld- en meningsvorming via Twitter op lemmavorming bij Wikipedia: iedereen kan meedoen, iedereen vlooit iedereen. Tot zover is het zelfs alleraardigst. Twitter is wat het Journaal vroeger was – genoeg om een compleet geloof op te baseren – no checks and balances, just trendy followers. Twitter ondersteunt wishful thinking.

Google barometer brengt trends dan weer suggestief op je scherm en zo is de interactieve cirkel rond. Na de dood van Willem Duys blijken significant meer mensen verdrietiger en sturen depritweets de wereld rond. Hun beltegoed wordt hierdoor sneller verbruikt, men gaat geld bijlenen, mensen kunnen hun hypotheek niet meer betalen, worden uit hun huis gezet, gaan dus uit isolatie nog meer bellen, belanden van de straat in de goot, beginnen daar een internetzeepbel … het einde der tijden, tweet tweet, say no more, say no more.

Arbitrage.

Ik stel daarom voor om belangrijke twitteraars, meestal mensen die al langer twitteren en wier tweets vaker volgers trekken dan anderen, als referees te benoemen. Iets van controle, toezicht door een commissie van wijze mannen op ongeleid twittergedrag moet haalbaar zijn, lijkt mij. De club van Geen Stijl lijkt me wel wat, of het Belgische Mobistar 😉

Een Vriendendienst tot slot.

 FriendFeed is een soort superaggregator, die de data van al die sociale netwerkjes bij elkaar harkt, ze met elkaar verbindt en zo een totaaloverzicht biedt van waar je vrienden precies zitten. Al onze sociale netwerkjes (diensten ?) laten zich uitzuigen door dit fenomeen. In feite wordt door deze dienst zichtbaar gemaakt, wat uitbaters van zoekmachines als google, tot nu toe onzichtbaar achter de schermen, natuurlijk al langer deden, maar leuk is anders.

Who feeds who? Vrienden voer je toch niet. Het is gewoon Geen Stijl.

Het wordt tijd voor de echte Cloud

Categorieën:Foto's, Geld, Geloof, sociale media