Hel op aarde

Op een willekeurige donderdag op een willekeurige begraafplaats las ik op een willekeurige grafsteen de allesbehalve willekeurige tekst: 8 oktober 2010.

“Time to die“

Op begraafplaatsen spookt het, maar zelden neem je de spoken serieus. Mijn opa bijvoorbeeld heette net als ik en dus lees ik op zijn grafsteen: Gerrit Jan Bokdam, 30 april 1890 – 9 mei 1948, 58 jaar oud. Wed. etc en dan de naam van mijn oma. Dit jaar word ik 58 jaar oud en net als mijn vader destijds, hij werd netjes 75, draal ik toch wat rond in mijn hoofd, wil ik die leeftijd eigenlijk snel voorbij.

De man die niet kon wachten tot hij zo oud werd als zijn (groot)vader en dus zijn eigen tijd bepaalde, had echter geheel andere zorgen, zo lijkt het:

Onder time to die brak, althans voor mijn geestesoog, een tekst in schuinschrift door met een ongelooflijk pijnlijke beschouwing over een ‘vrijwillig’ gekozen dood:

“Ook ik kreeg een kans in mijn aardse leven lief te hebben, maar ik kon het niet. Te moeten leven zonder lief te kunnen hebben bleek een geestelijke hel, die zelfs door de pijn van het vlammend vuur van een (onbestaanbare, want ik weiger te geloven!) stoffelijke hel tijdelijk verlicht zou worden, alles is draaglijker dan dat  …”

Ik wandelde verder langs de graven van mijn ouders, ooms en tantes, buurtkinderen en kwam nog wat oude bekenden tegen. Nergens sloeg de weemoed mij zo om het hart als bij die ene ongelukkige. Iemand had een heel mooie tekst bijgezet:

‘In liefdevolle herinnering’.

Ik bedacht me hoe waardevol liefde is, en hoe onrechtvaardig kwaad worden is op hen die zo graag wilden, maar niet konden. Alleen al daarom ga ik door met liefhebben, al word ik daar misschien nooit helemaal een meester in. Misschien wordt het na mijn 75-ste pas beter 😉

Categorieën:Geloof, Liefde, Schrijven, Vriendschap