Je ziet ze staan in de tuin bij je buren, cliché sculpturen. De wereldwinkel-gans, de discount-arend van de Action, kabouters. Kunstlichtzinnig opgesteld, gegutst in zweet. Producten gebeiteld in het zwarte gat van de pensionering?!
Mijn pensionado-buurvrouw houwt ook beeld: geen gelul, maar gewoon veel schuren, schaven, hakken en herrie maken, want je leeft maar één keer. Ze maakt mooie gesublimeerde abstracte beelden, virtueel opwindend. Er schijnt een markt voor te zijn.
‘Beelden raak je altijd kwijt’, zegt mijn oudere jongere buurvrouw.
Kijk ik eind van de middag door mijn leesbril de tuin in. Wat zien ik? …. Een markolle strijkt neer op de rand van de dakgoot van mijn schuurtje en wipt opgefokt heen en weer. Ik heb een neppe, groenige vogel in die dakgoot geplaatst, voor het ‘effect’. ‘Die markolle hoort schuw te zijn’, denk ik. Wat wil die vogel toch in de goot, te dichtbij? Hij kijkt met schuine kop naar mij en dan weer naar mijn nepvogel, maar vliegt niet weg. Sterker nog, hij heeft geen oog voor mij. Ik kijk gespannen toe hoe hij zijn snavel schoonveegt aan zijn borsthaar. Schone schijn, naar even later blijkt, want in een split second bespringt de vlaamse gaai een groen uitgeslagen nepvogeI, pal voor mijn raam! Nou a zeg. Het blijkt geen match. Ze kletteren naar benee en de gaai ontsnapt nog maar net aan de klauwen van buurvrouw dur kat.
MarkolleU moet mij maar geloven, want ik heb geen foto. Mijn vrouw is thuis de fotograaf en dus heb ík geen fototoestel, logisch.
Heeft iemand van u ooit een vlaamse gaai in copulatiestand waargenomen, bovenop een blikken nepvogel van de plaatselijke zorgboerderij? Ik dus wel. Mijn nepvogel heeft nu een scheve snavel, maar de goot trekt meer dan ooit tevoren…
Zelden was mijn vrouw meer ongewenst afwezig. Ik wil dit beeld nooit meer kwijt.
Nou u weer.
Breinvlaag ... 
De niet gemaakte foto’s zijn altijd het mooist. Ook die van afwezige fotografen.