Mijn oude vriend Adam woont weer samen. Met Maria. Een lieve vrouw, lijkt mij. Goedgelovig ook wel, denk ik. Ik ben helemaal over Eva heen! Maria is zo zacht, een mieters wijf, je móet haar zien, liet mijn vriend door de telefoon weten. Maria is ‘In De Heer’. Vrijgemaakt, zoiets. En ze doet aan toneel.
Adam en zijn Maria spelen daarom met Kerst hun zelfgemaakt Kerstspel thuis. Ik mocht meedoen dit jaar. Zelfdoen geeft toch net even dat beetje extra, volgens mijn vriend. Van Heiligenabend tot ver in Eerste Kerstdag gingen we ‘de vloer op’ om de Onbevlekte Ontvangenis te improviseren. Ik had dit jaar geen verplichtingen en – heel logisch – ik was van harte uitgenodigd. Maria zei: Natuurlijk joh, maak je niet druk, Onbevlekte Ontvangenis (OO) kun je ook met drie mensen spelen. Ik zou dèn Wiezen uut ’t Oost’n spelen. Ik had ook nog nooit een Kindeke Jezus gemaakt. Ik had nog nooit een kruis geslagen. Ik kruiste achterlangs. Je improviseert of je improviseert niet.
Dat mèt Eva was alweer twee jaar geleden. Zìj was eigenlijk meer mìjn typ, maar ik ben Adam niet. En Eva wou Adam. Dus. Adam was toen trouwens ook anders. Niet zo gevat. Altijd maar onder de indruk. Mateloos verbaasd over wat zijn Eva allemaal durfde en kon. Hij hield wel van haar, geloof ik. Mateloos verdrietig was hij in ieder geval toen zijn Eva in de ranken van een fruitteler bleef hangen. Appels en peren, je kent het wel. Deze Jonathan stak haar borstwering over zonder kloppen en bleef er achter – erachter voorgoed. Hij zong van Een stekkie een stekkie, een stekkie van de fuck fuck fucksia en maakte haar in met boter en suiker. Moes. Zwanger en compleet van god los raakte Eva, eer ze er erg in had. Vrijgemaakt, maar dan echt. Als ik had geweten hoe goed appels en peren bij elkaar passen, was ik veel eerder van bil gegaan, vega-grapte Eva.
Adam en ik kochten ons fruit sindsdien bij iemand anders. Niet meer bij Jonathan. We bleven wel vriendjes met Eva. Want dat doe je, als je zegt dat je niet haatdragend bent. Hoofse liefde: als je aan de beurt bent heb je een smoes – geen moes. Alleen asymptotische sex. Maria mag Eva niet: Adam zegt dat zij geeneens OO kent. Ze morst altijd, het meeste gaat ernaast. Alles in de lakens, bah. Vind je het gek dat ze nooit kinderen krijgt?
De ox en donkey bij ons Kerstspel waren Brits. Nog net op tijd overgehaald om bij ons te blijven. But they started calling us names en duwden de deur naar de gang dicht toen ze doorkregen dat er voor hen niet meer in zat dan een figurantenrol. Brexit. Gangbang, maar ze waren ook wel echt bang. Ze hadden naar het Jeugdjournaal gekeken. Of naar Het Klokhuis. Corona.
Os: Ik denk de kalkoen.
Ezel: Jij, ezel! Zwarte Piet hebben ze ook al weggesneden. Een veeg teken. Wat hem overkwam kan ons ook overkomen. Immers: Nu de Kerststal (zonder publiek) van de Paus tot Pasen mag blijven staan, vrees ik voor ons voortbestaan. Let op mijn woorden: “De Paashaas neemt vanaf nu de zorg voor Kindeke Jezus over. Het kan niet èn de paashaas èn de os ende ezel zijn. Budgettair niet. Dan past het dekseltje niet meer op het potje. Het eeuwige spaarpotje. De staatsschuld. Dat is een precedent. Einde traditie. Volgend jaar in het Kerstspel geen os en ezel meer, maar lepeltje lepeltje met de hazenfamilie.”
Os: Denk jij dat wij tweeën als eerste ten prooi vallen aan de TRIAGE?
Ezel: Wat ik je brom. TRIAGE, de pest.
Corona vergt dat we kiezen tussen leven en dood, of eigenlijk meer wie er dood moet. Iemand moet het doen. Of we laten het aan de evolutie over.
Buut-vrijgemaakt. Code Zwart.
Categorieën:Dieren, Geloof, Humor, Liefde, Meisjes en jongens, natuur, politiek, regels, Verhalen, Vriendschap, Wetenschap, Zoenen
Breinvlaag ... 
Geef een reactie