In het laatste Groot Dictee der Nederlandse Taal maakte ik 10 fouten. Ik heb kennelijk onvoldoende verstand van onze taal. Al waren er klasgenootjes die er nog minder van bakten ‘als mij’ (ik zat in Twente op school). Misschien koos ik daarom voor de studie psychologie en niet voor een taalstudie.
Het leven is vallen EN opvallen.
Toch hou ik erg van taal. Ik droom er zelfs in. Misschien omdat droomtaal geen regels kent 😉 Gisteravond zag ik een fijne televisieregistratie van de Maastrichtse toneelbewerking van een fatale liefdesgeschiedenis naar de roman ‘Peachez‘ van het poëtische taal-standbeeld Ilja Leonard Pfeijffer. Ik ging er volledig in mee – had domweg geen weerwoord – een heerlijk ketterse belijdenis. Misschien omdat ik nooit een taalstudie heb gedaan (?) In dit drama komen schrijf- en spreektaal tot kunstzinnige en uitzinnige hoogte. Het Spel van beide acteurs komt samen in een geloofwaardige absurditeit.
Drieletterwoorden in een getwitterde hoogmis – met een gesluierde knipoog.
Pfeijffers conclusie mag er zijn: hij gelooft in haar omdat het te absurd is (om waar te zijn) en omdat zij hem het volmaaktste gevoel geeft dat hij net op aarde heeft leren kennen: geloof in de liefde, bij haar willen zijn, en niets anders. Hij ziet het Licht, doordat hij zich laat kennen door deze absurde Liefde, hij heeft geen vragen meer. De crux. Als dit dan dat, logisch toch.
Categorieën:Boeken, evolutie, Gedichten, Geloof, Humor, kunst, Liefde, Schrijven, sociale media, Uncategorized, Verhalen, Werk, Zoenen
Breinvlaag ... 
Geef een reactie