Revolutie zonder geweld is evolutie en daarmee hou je korte lontjes niet nat. Tenzij dat korte lontje jouw strand op sloft en zijn handdoekje legt en jij water ziet branden.
Een democratie is een dwingeland, een veelkoppig. Wie de meeste koppen snelt heeft de macht. Kortwieken wil men elkaar, zoals het kraaien temt, klappen van de molen in boomerang modus wringt, en het kickt. Snavel in roos, platte bek, vol overgave op je eigen en vooral andermans smoel. Maakt niet uit, als je maar niet niets doet. Gek zijn ze. Iedereen doet maar wat. Niemand doet echt wat.
Klieren van dichters en andere koortslijders zetten altijd geweld(ad)ig op als de hitte van de zomer zich naar de herfst uitstrekt. FOMO, fear of missing out. Wacht maar af, ik voorspel het. Zelfs het einde van de wereld willen ze niet missen, desnoods neemt men het op en kijkt het terug vanuit Space. De nazomer is volgens velen het amateur jachtterrein van poëten en ijlprofeten. In het voorjaar en de zomer bereiden zij zich voor, praten dan vaak nog alleen – in zichzelf, high on social media.
Je hebt lijders en medelijders. De laatsten betalen het gelag, als fysiek boven lyriek gaat en de sterkste schouders de zwakste in mekaar beuken.
Vuistregels gaan ook in 2022 nog steeds boven lippendienst. Als jij mijn vrouw nòg zo liefdevol kust sla ik je verrot. Eens zien wie er dan het hardst lipt. Deze vuist op deze vuist… zó klim ik naar boven. https://www.youtube.com/watch?v=So0J2VCchVc
Een zachte herfst heet ook wel oudewijven zomer. Lekker makkelijk om bejaarden maar weer de schuld te geven. Maar er komt zeker weer een nieuw voorjaar. Er komt altijd een nieuw voorjaar. Misschien zijn wij er in april, volgend jaar welteverstaan, weer, nog… en intussen: beitel en guts hakken voort, hun droeve groeves in ons omgewoeld voorhoofd. Hopen is woelen.
Categorieën:evolutie, Gedichten, Geloof, Humor, Liefde, natuur, Piketpaaltjes, politiek, sociale media, tijd, Uncategorized
Breinvlaag ... 
Geef een reactie