Tijdgeest

Vroeger: Wie dan leeft die dan zorgt… Nu … Wie toen leefde heeft nu zorgen.

Ik koketteer ook wellus, ja dat doe ik. Een hypochonder is ook maar een narcist met faalangst. .

Grote Schrijvers, maar minder grote ook, tikken zich trots de vingers blauw, om de vele blauwtjes, opgelopen in de jacht naar hun genot, aan de mens te brengen. Ontdekking van Hemels Geluk? Trouw je eerste lief na je laatste blauwtje, dan ben jij op je fittest. Daarna volgen de vertalingen. Wie schrijft die blijft. Tot zover het uitgangspunt van de door mij aangehangen – en ook in het Paradijs beleden – evolutieleer. Wie nooit een blauwtje liep mag zich geen surviver noemen, terug naar af. ‘Meer blauw op straat”. Maar ik heb ook met plezier alles van Kate Morton gelezen.

Onenightstand

Een onenightstand kan ondanks de goede bedoeling het hele leven duren. Dat komt door generieke formules die op specifieke locaties niet blijken te werken. Wat die ene keer ‘alleen maar’ leuk leek, blijkt een handenbindertje, al dan niet achter tralies.

Neem nou de Literaire toverformule van Marcel Proust, parafrase:

G = V*H ,

waarbij
G is subjectief Genot, hier in de zin van liefdesgenot toen, nu en morgen
V is verlangen, naar een specifiek iemand en/of in het algemeen.
H is herinnering aan dat magische contact, maar dan wat je er achteraf van maakt, voor jezelf, maar ook voor diverse anderen, voor wie je misschien liever hetzelfde of ander Genot, desnoods als iemand anders, aan iemand anders had willen laten geloven. Dat zijn heel wat mogelijkheden. Iets minder combinaties dan met graankorrels op een schaakbord, maar toch genoeg voor een breinbreker.

Daarbij zijn V en H niet absoluut en nog minder een constante. Misschien dat binnen één familie de variantie het gemiddelde met 17% overschrijdt, in een goede generatie. Dat wil zeggen: in tijden met minimale materiële rampspoed. G zelf is grofweg een maat voor psychosociale rampspoed, of de afwezigheid daarvan zo u wilt.

Het Genot van Proust

De misschien wel allergrootste schrijver Marcel Proust zocht, zoals iedereen, en vond, zoals niet iedereen – tijdens het piekeren over de zin van zijn leven, dat doen schrijvers naast schrijven – zijn scheppingsdrang als persoonlijk genot, als zijn afleiding van piekeren. Tegelijk hield hij het voor het waarachtige streven van die evolutionaire zoektocht, free floating, want evolutie stuurt slechts achteraf, althans voor de Alfa. Proust dacht de wereld te verbeteren door in het ondermaanse leven constant aan een kunstwerk te boetseren. Alleen dat! Op zoek naar de verloren Tijd. Verbeter de wereld, dus hij begon bij zichzelf, zette zijn vrienden min of meer buiten, als zijnde hinderlijk voor zijn ‘opdracht aan zichzelf gegeven’. Proust ging op zoek naar de Verloren Tijd, die hij meende met dat gepieker te hebben verspild. Een nogal verkrampte houding, als je het mij vraagt. Als je bedenkt dat vrienden hun tijd samen domweg al als aangenaam beschouwen, wanneer ze belangeloos elkaars afleiding zijn. Meer niet! Soms is dat werkelijk de enige reden om samen te zijn, samen de leegheid van hun leven buitensluiten. Sisyphus wist er wel raad mee. En Camus ook. Leegheid is voor sommigen het mooiste wat er bestaat, volgens Cruijff de ruimte achter de laatste linie. Meditatieverenigingen verankeren hun zilvervloot hierin. En geen centje pijn hè 😉 Verdraag je zo’n ‘belangeloze’ tijd slecht, dan zoek je naar een andere afleiding, zodat je of de tijd een belang teruggeeft, of je overtuigt jezelf dat je vrijwillig in een klooster gaat, desnoods met je vriend.

Als lezer ken ik geen betere ‘interpuncturist’ dan V.L.G.E.M. Proust. Klassiek. Gelukkig voor mij zijn er meer smaken, A.L. Antunes bijvoorbeeld, jazz, die zonder interpunctie ijlen tot tot kunst verheft.

Verlangen

is subjectief, net als herinneren. Natuurlijk kun je jouw herinneringen bij je vriendin in opslag geven, maar ik ben bang dat de liefde daarbij minder floreert dan bij jou. Mannen en vrouwen hebben beiden verlangens en herinneringen aan elkaar, en aan hun genotsmomenten, die soms erg kunnen verschillen en de man heeft het vaker mis. Immers: hij komt vaker voor de rechter, die zijn gedrag, zich herinnerd door de vrouw, linker vindt dan toegestaan was, destijds, als zij, de rechter, erbij was geweest.
Verlangen gaat van diffuus naar gecontroleerd.  Eerst verlang je naar elk meisje in een afgezonderd groepje, de jacht vraagt om zonering, je verliefde verlangen is dan nog een ongericht projectiel dat de hittebron via fuzzy logic benadert. De herinnering, vervolgens, aan het moment van verliefd worden op één wicht uit het groepje meiden verloopt ook via fuzzy logic: je knutselt aan de pijlpunt van je herinnering tot het vizier haar scherp op de korrel heeft, tot je je verbeeldt haar, die ene ontvlambare, geheel te hebben gecontroleerd. Man en vrouw zijn in beider verlangen en herinneringen vaak verschillend. Een stelletje kan daar best een aantal jaren omheen leven, een tijd die voorziet in de voorwaarden om nageslacht te produceren, en soms wordt er hertrouwd om in het verleden ontstane misverstanden recht te doen.

Herinneren

Toen zij mij de 1e keer terugzag zei ze: “je bent kleiner dan ik dacht.”

Dat leerde me twee dingen:
1. Dat zou hard werken worden om die centimeters te compenseren de komende jaren. Voorlopig had ik het mis en brachten we het een uurtje later tot een kettingreactie. G is ook gekkigheid: Hoe goed ben je in staat jezelf minder serieus te nemen op momenten dat zij haar verlangen en herinnering bloedje serieus neemt 😉

Die tweede ben ik vergeten. ‘Onthouden’, een mooie dubbelzinnige opgave 😉

Categorieën:Boeken, evolutie, Geloof, Humor, kunst, Liefde, Meisjes en jongens, Schrijven, Uncategorized, Verhalen

Tags: interpunctie, Liefde, mensenkennis, onenightstand, Proust, psychologie, tijd, tijdreizen, tijdverspilling