Het begint me op te vallen, dat ik steeds vaker op de oude meesters teruggrijp. De tijd dringt.
Reclame is onvermijdelijk š
De uit het Russisch vertaalde romans van Nabokov blijven een wonder van originaliteit en stilistisch meesterschap. Een lach in het donker, Wanhoop, Uitnodiging voor een onthoofding (de titel alleen al), De gave en De tovenaar en Bleek vuur vind ook ik weergaloze staaltjes van virtuositeit. Zeer lezenswaardig is The Guardian.
https://www.theguardian.com/books/2015/feb/23/100-best-novels-lolita-vladimir-nabokov-nymphet
Lolita (ook wel mijn lieve gunsteling genoemd)
Zijn bekendste werk is de geruchtmakende roman Lolita uit 1955, die de uitzinnige liefde van een veertigjarige intellectueel Humbert Humbert voor een jong Amerikaans meisje Dolores Haze beschrijft. Het boek veroorzaakte een schandaal. De roman kreeg het predicaat ‘pervers’ opgeplakt en Nabokov werd voor pornograaf uitgemaakt. Rechtspraak geschiedde door eenvoudige opgewonden eenogige bandietjes. Dit leidde ertoe dat het boek van 1956 tot 1958 verboden werd in Parijs en ook in de VS pas in 1958 gepubliceerd kon worden. De ruimte onder de toonbank haalde opgelucht adem en de Lolita’s waren niet aan te slepen – als zo vaak om de verkeerde reden. Inmiddels wordt het beschouwd als een van de hoogtepunten van de moderne romankunst. Men is sindsdien wel wat meer gewend. En terecht wat mij betreft, want, wie zei dat ook al weer?: goede schrijvers schrijven over aangelegenheden waarover je niet schrijft.
Nabokov had een grote afkeer van filosofische, psychologische, literaire en politieke pretenties die bij de literatoren en professoren van die dagen bijzonder geliefd waren. Met name de psychoanalyse van Sigmund Freud wordt hij niet moe te ridiculiseren in zijn romans. Ook schrijvers van grote ideeƫn romans zoals Thomas Mann en Fjodor Dostojewski neemt hij op de hak.
Voor Nabokov was de literatuur slechts een nutteloze maar verfijnde vorm van vermaak, die verlost moest worden van elke maatschappelijke relevantie.
In zijn romans speelt hij daarom een vernuftig en vaak uiterst amusant spel met motieven en personen, dat hij zelf graag vergeleek met het bedenken en oplossen van schaakproblemen. Een thema dat echter telkens weer in zijn werk opduikt is de poging van de gecultiveerde eenling om de paradijselijke toestand van het verleden in de kunst te actualiseren.
https://www.sparknotes.com/lit/lolita/section1/
In Bleek Vuur pg 28 geeft N. een mooi eigenzinnig voorbeeld van een syllogisme:
Anderen sterven,
Ik ben niet een ander?
Dus sterf niet.
Ik vind zijn poĆ«zie (als ik eerlijk ben Ć”lle poĆ«zie) zwaar op mijn rechter hersenkwab drukken. Ik heb al moeite met mijn eigen breinvlagen, laat staan die van een ander. Maar de moeite en hoofdpijn zijn het waard. Voorbeeld van nog meer vermoeiende, ongetwijfeld prachtig voor kenners, regels van Nabokov vind je in Bleek Vuur: Lees de 4 canto’s.
Het derde canto over leven, dood, geest en hun instituten. I.P.H. Instituut ter Preparatie op het Hiernamaals. Groots!
Het Iph geeft tips:
https://nl.wikipedia.org/wiki/Preterisme
Categorieƫn:Boeken, Humor, kunst, Schrijven, Uncategorized, Verhalen
Breinvlaag ... 
Geef een reactie