In een middelgrote hoofdstad van de Benelux, niet ver van de kust, staat in een onbewoonde ruimte uitdagend kinderspeelgoed opgesteld, dat, met veel fantasie, iets weg heeft van kunst. Beetje zoals in NEMO! Experimenteel speelgoed. Speel goed en je mag verder leren aan de Hogere School. Onderwijs zonder verveling.

Ik liep er woensdag weer eens langs, na bij café ‘Oorlam’ een begerige blik naar binnen te hebben geworpen. Mooie herinneringen aan Belgische biertjes en -dito vriendinnetjes haalde ik op. Zelfde types, zelfde leeftijd, als ik toen. Ik zou het zo weer doen.

Op mijn leeftijd komen reminiscenties vaker in de plaats van bewust opgeroepen herinneringen. Daar kun je niets aan doen.

Plotseling ben je weer twintig en geef je met een zielig houten hamertje een speels tikje tegen een heel schattig klein blikje, een vindingrijk restproductje, een niemendalletje gered van de gebruikelijke fantasieloze recycling, waarin onderbenutte crea bea mogelijkheden doorgaans hun laatste rustplaats vinden. Kunstuitleenservice Uit Liefde. Dat er vast en zeker voor bedoeld was, uitlokking van het soort psychologische beloning, reinforcer of bekrachtiger voor goed gedrag in het hobbykwartier. Ik ben er nog steeds van overtuigd! NB, ik kwam net uit NEMO, èn het was en is woest voorgedeukt, een hint met een breekijzer, toch?! In werkelijkheid een met tweeters en woofers versterkte dreun van een rubberen voorhamer aan een volwassen houten steel tegen iets ronds, dat mijn aandacht had getrokken en vervolgens mijn speelse, mijn tweede, natuur had opgewekt. Het kan de prijs geen kwaad gedaan hebben. Het gaat in de finale om de finishing touch, altijd.

Ik keek nog eens goed door het gepantserde glas-in-lood raam en zag, ongewijzigd qua opstelling, alleen iets glad glimmend gedeukts staan in de achtergrond, beetje als een stalen poef in de gevangenen cel, waarop je nooit durft te gaan zitten, uit vrees voor de bewaarder, die met kwaadwillende blikken, waarvan de uiterste houdbaarheidsdatum al begint te bladderen, jou kleineert en al je poen en libido wil…. Wat het was? Geen idee, er leek iets met een handvat naast te staan.

Analoog kunstzinnig speelgoed ontwikkelt zich maar langzaam, dacht ik.

Omdat ik een afspraak had ben ik niet naar binnen gegaan. Volgende keer misschien. Ik zou het zelf niet kopen, tenzij om er mijn (klein)kinderen zich op uit te laten leven.

Categorieën:kunst, Liefde, Meisjes en jongens, regels, tijd, Uncategorized, Verhalen, Wetenschap

Tags: brussel, galerie, galmen, hamer, reminiscenties, speelgoed