Ken je dat? Dat je al wandelend, in een bos met 90% saaie merelgeluiden, gewoon overdag, dat je plotseling uit de sluimerstand wordt gehaald en daardoor schrikt? Even gedesoriënteerd bent? Dat je ongemerkt op een plek bent terechtgekomen, die je niet bewust hebt bereikt? Allemaal bomen, maar in welk bos? Dat je het laatste half uur, kilometer na kilometer, terugdenkend aan je vriendin, nog wel vaak maar niet meer zo lang, zonder kompas voer, dat je de automatische screensaver van je eigen beeldvorming was?
Dat je teruggeschoten in je positieven de neurotische herrie om je heen niet thuis kunt brengen? Wat hoor ik toch, lichte paniek, vlucht of vecht opwinding? Dat het voelt of je ingesloten bent door vossen, een wolfachtige op je loert, er een ree of toch minstens een haas wegspringt, omdat je sinds de laatste bocht voor de zon uit loopt en je je pet nu achterstevoren draagt, zodat de zonneklep, die je nek moet beschermen tegen katoenboeren uit Alabama, in plaats daarvan het woeste geritsel langs de kraag van je overhemd rechtstreeks je oren in streamt; die vos, die wolf, dat hert, die haas, bedoel ik.
Dat het dan begint te regenen en je dus never nooit die vos, die haas, dat hert en die ree meer kunt zien, laat staan fotograferen, omdat je geen hand voor ogen ziet?
Maar dat het uiteindelijk toch een heerlijke wandeling blijkt, met jonge veulentjes, ponyveulens, die scholen tegen hun moeders lijf, tegen de eerste regendruppels in hun prille leventjes waarschijnlijk.
Ik zag vandaag ook wel ponnies die ook petten droegen, net als ik, maar die waren daarom niet per se verstrooid. Ze hadden wel een staart en ze gingen naar huis, net als ik.
Categorieën:Dieren, dromen, Liefde, natuur, sexy, tijd, Uncategorized
Breinvlaag ... 
Geef een reactie