Net als Wheeler die op 10 jarige leeftijd in Fin de Siècle een nietsvermoedende torenvalk met een steen uit de lucht gooide, de onhandige lefgozer Johnny Cash hung his head after a lucky shot, zo trof ik de sierduif op de akker op 60 meter met een 4.5 mm kogeltje uit een windbuks.
Doffer trof mij gewoon op een slecht moment. Drie ufo’s bepaalden hun lot.
Natuurlijk geen opzet, ‘just to practice my aim’. Eerder een oriëntatiereflex. Zoals je lucht smakkend haar lippen zoekt, als je een verleidelijk grietje in je buurt weet, omdat je die wilt zoenen, op een kinky kinderfeestje, geblinddoekt ter verhoging van de spanning, just to practice your aim, op het gevoel dus. Onschuldig pubervermaak, zeker als je het ‘mooiste meisje van de klas’ dan ook nog weet te raken en haar vol op de mond kust. Niet gericht is altijd mis.
Duif is dood
Het buurmeisje is het vast vergeten, maar de duif is dood. Vraag het Toon Hermans maar. Was hij maar alleen een beetje geschrokken, zoals die torenvalk. De duif, niet Toon 😦 Ongelofelijk dat het ondenkbare kon gebeuren. Ik zou zeker missen, op zo’n afstand, ik was toch zeker geen scherpschutter.
Beroemd of verguisd
Van ons drieën herhaalde alleen Wheeler zijn kunstje. Hij werd honkballer met een goed verzekerde werparm. Cash zong na San Quentin nog een toontje lager maar zijn fanschare groeide niettemin. Ik werd noodgedwongen pacifist. Noodgedwongen, want met alleen een gelukkige vaste hand win je geen oorlog, je moet de vijand ook eerst zien. Helaas is mijn rechteroog voor 50% afgekeurd. Hoewel, de schemering heeft mij ook wel verrassende close encounters of the third kind opgeleverd. Binnen 60 meter raakte ik alles, wasknijpers aan de waslijn bij de buren, oma’s dooie punten in haar grijze haar, bewegende doelen als ze lag te slaapschommelen in haar dommelstoel, omdat ma haar, haar schoonmoeder, geen geld gaf voor de kapper. Net voor het dode punt mikken als het haar droog was en net erboven als het nat was. Vermits goed verlicht, maar dat mag je de vijand niet aandoen. In het donker zoent het wel lekkerder, denk ik.
trauma
Vroeger hingen er aan die ouderwetse houten lantaarnpalen peertjes. Ik was erg aan hen gehecht, maar met de verbeterde verlichtingstechniek langs de weg verdween ook het peertje, mijn geliefde schietschijf. Ik was net als Wheeler 10, denk ik. Mijn vader hield het ‘scherpschutterstalent’ van zijn zoon verborgen voor zijn vrouw, ze zou anders maar een trauma genoemd kunnen worden, een soort van geverfde vogel met een gebroken geweertje over haar gebroken hart..
Categorieën:Dieren, dromen, Humor, Meisjes en jongens, Sloerig in de rakker, Sport, Uncategorized, Verhalen, Zoenen
Breinvlaag ... 
Geef een reactie