Ze hadden hem gezegd waar hij ze zou vinden. De Koning keek door zijn verrekijker. Hij staarde en gluurde. Probeerde scherp te stellen op de man en de vrouw, zijn vrouw. Ze waren nog enkele honderden meters bij hem vandaan. Zijn Koningin en een stoere sterke vent hingen in elkaars armen. Ze deden het met elkaar Pot Jan Dorie. Ongegeneerd, iedereen kon hen zien! De twee hadden totaal geen oog voor hem, gingen volledig op in hun spel, zij voorop! Hij zag dat de man haar hoofd met een ruk naar achteren trok. Er was virtueel oogcontact! De Koning balde zijn vuist in onmacht. Zij gehoorzaamde onmiddellijk aan het mannelijke commando, hing aan zijn lippen. De Koningin sperde haar ogen en mond nu wijd open, in een ongecontroleerde grimas. De koninklijke maag trok zich samen. Hij vond het ondraaglijk. Waarom precies wist hij niet, maar hij wilde dit niet. Hij had dit nooit achter haar gezocht ook. Ze deed gewoon haar eigen ding en hij had het nakijken.
De Koning was hier al tijden bang voor geweest. Ooit moest het wel gebeuren en zou zij de sprong in het diepe wagen, hem laten staan voor die ene knappe man in uniform. In elke een beetje koninklijke familie speelden zich immers dergelijke taferelen af. Een Seitensprung noemde Großvater dat.
Protocol
De Koning vond haar ook wel stoer, gaf hij met tegenzin toe aan zichzelf. Maar gelijk met een vreemde vent? Moest dat nou? En dan gelijk zo hartstochtelijk! De Koningin intussen wist zich van de prins geen kwaad en gesticuleerde steeds ‘enthousiaster’ met haar armen in de lucht, maalde daarmee vast en zeker zeker niet om haar echtgenoot. De man hield nu zijn armen als een kooi om zijn prooi. Zij was zijn gevangene. Met zijn romp, zijn bekken veel meer, duwde hij haar omlaag, zo scheen het de Monarch. Erg fijn vond de Koning dat beeld niet. Ze leek erg naar adem te snakken, buiten zichzelf. Genoot zij hier echt van? Ook vond de Koning dat zijn Koningin op een manier met haar handen wapperde die volstrekt niet door de beugel van het protocol kon. Het volk zou haar niet begrijpen. Het leek of ze met haar armen en handen voor zich uit tastte, alsof ze haar volk op afstand wilde houden – in haar witte handschoentjes de onschuld zelve. De man in uniform hing nog vastbeslotener te leveren achter en boven zijn Koningin, hij leek haar in een enorme snoekduik te bespringen. De Koning hield zijn hart vast en zag de twee al samen wegvliegen. Zijn sprookje leek voor zijn ogen te verdampen, en zij zou waarschijnlijk nog lang en gelukkig leven, maar dan met die enge gespierde Prins, niet met hem, haar Koning.
Stand up
De koningin was gaan staan, eerst op haar knieën, toen kirrend fier overeind. De militair stond nog pal naast haar en trok in één vloeiende beweging eerst achteloos het losgewoelde laken van hen beiden af en wierp het ten slotte op de grond. De Koning liep er schrijdend omheen, voetje voor voetje, want hij wilde het decorum in stand houden, tegelijk niet klunzig overkomen. De Koning keek recht in hun beider rode gezichten. Ze waren duidelijk nog vol adrenaline, nog te opgewonden om de Koning meteen op ‘hun waarden’ te schatten. “Hebben U zich een beetje vermaakt?” vroeg de Koning zichtbaar in de war aan de Koningin. De stoere man schudde de Koning hartelijk begripvol de hand. “Jammer”, zei de Koningin, “het was voorbij eer ik er erg in had. Ik had wel langer gewild!” De lakeien vouwden intussen het valscherm tot een bundel en onttrokken het aan het zicht.
De Koning sprak die avond nog een hartig woordje met de Koningin, hij had door de verrekijker duidelijk gezien, dat de Koningin onnodig ver haar achterste .. nou ja… naar achteren had.. nou ja… bewogen. De Koning had de onbetrouwbare vluchtleider ook duidelijk zien knipogen. “Moest dat nou, zo nadrukkelijk? “hakkelde hij een beetje sneu. “Dat vind ik nou weer zo dom van je, en niet een beetje” sloeg de Koningin de Koning met twee kwinkslagen om de rode oortjes. Ze had weer haar pretogen van hier tot volgend jaar dinsdag en de Koning hing uitgeteld om haar vinger. Het theater zou een goede STC aan haar hebben.
De Koningin teerde de rest van haar leven op die val en had dat ook nodig. En ze leefden nog lang en gelukkig in twee parallelle werelden.
Breinvlaag ... 
Geef een reactie