Ruis
Je ziet niet altijd gelijk wat je hoort en soms hoor je niet meteen wat je ziet. Er zit veel ruis op de lijn zintuig-hersenpan. Dat kán leuk zijn. Bloed gonst, de zee ruist. De ene schelp is de andere niet. De overeenkomst tussen gons en ruis is gelegen in de achterkant van het gelijk. Hoe hoort het?
Oorlog
De trilhaartjes in je oor vangen geluidstrillingen op. Het geluid wordt diep onderin de oorschelp opgeklopt tot een zenuwslierterige tril-pudding. Je hersenen maken van die trilpudding begrijpelijke chocola. De bewegende trilharen zelf hoor jij niet, dat zou maar ruis geven. Om het anders te zeggen: de hersentjes houden een oorlog bij van de seinsignalen van het trilhaar, je krijgt de zenuwen. Dat log is de gefilterde weergave van wat onze trilhaartjes in ons binnenoor ‘horen’.
Keelgeluiden
De Chinees Loe-Shoe-Shuen wist al te melden dat je je eigen stem, opgenomen met een recorder, niet meteen herkent. Dat kán leuk zijn. Dat komt, omdat jij die met je keel hoort terwijl anderen jouw stem met hun oren horen. “Stop maar eens je oren dicht”, zei Loe ook nog. Dat was tijdens de Chinese burgeroorlog, waar heel wat vuurwerk werd afgestoken.
Tussen de oren
Oh Mmmmmmmmmyy
Zomaar geluid dat bij decorumverlies over mijn lippen en onder mijn oogleden rolt. Ik heb het soms als iemand mij aan mijn moeders stem herinnert. Vooral bij begrafenissen kunnen ze mij dan ook wegdragen. Pas echt erg had ik het bij moeders uitvaart, toen mijn vader begraven werd. Pa ging af en ma zong uit volle borst haar liturgische klaagzang. Ze zat naast haar oudste zoon. Haar zangstem werd die dag weer jong en ik schrobde mijn verdriet vol rouwranden op haar wasbord, dat een klankbord vol polijstende schuurmiddelen was. Mijn geluid kon je geen zingen noemen.
Je vingers in je oren steken is als je kop in het zand, je ziet het niet.
https://www.imdb.com/title/tt6644200/
Ik heb het het meest – een stuk vrolijker – al een halve eeuw als ik Jessica van de Allman Brothers hoor. Niet zomaar een uitvoering, nee alleen HIER. … net na 4 minuten welt het gemoed en barst open. Eerst vliegen, voorzichtig nog, de vleugelnoten lager en lager. Dan na een tijdje, zekerder van zijn zaak: “kijk, met losse handen mam” recht op mijn decorum af, als een grote roofvogel die af duikt op zijn prooi, alle snaren en pezen gespannen. Een in slow motion uitgevoerde ophaalbeweging laat de aanvaller zwenken, ik was al bewusteloos van de verwachte aanslag, een duizelend moment niets, dan de nieuwe aanslag en nog een en nog een en ik vlieg weg in volstrekte harmonie met het … niets. Natuurlijk zijn daar later soortgelijke kippenvelmomenten bij gekomen uit de klassieke muziek, Callas, Mahler, Puccini, Vinteuil enz.
Horen voelen
De uitdrukking ‘Wie niet horen wil moet maar voelen’, vind ik de meest ‘cultuurbarbaarste’ smakeloze nonsens die ik ooit van een opvoedkundig onbenul heb … zintuig naar keuze. Wie iets moois hoort, en wat anders dient onderwijs te zijn???, voelt daar iets moois bij!!! Je wordt er door gegrepen. Voelen kan en mag in die zin nooit een straf zijn, enkel genot.
Mythers
Ooit zal ik niet meer wakker worden, of misschien wel, maar dan elders, in de schoot van een allemanszusje, een voorhistorische traveling jane op reis over de rivier de Styx, dat oordopjes inheeft en Jessica heet, een miethisch wijf.
Categorieën:Dieren, dromen, Geloof, kunst, Liefde, Muziek, natuur, tijd, Uncategorized
Breinvlaag ... 
Geef een reactie