Lars ontspande zich, likte een druppel bloed van zijn vinger en slikte die door. Zijn stekelhaar zweette peentjes. Een schele maan trok wit weg onder een laken van dag en dauw. In de schaduw van de zon kriekte de dageraad en veinsde nachtblindheid.

Kartel

Zijn nieuwe creditkaart had een wegklapbare kartelrand, verraderlijk als een scheermesje. Soms schoot het vlijmscherpe wapen uit en sneed hij zich in eigen vlees, zoals vannacht. Een kinderpleister toverde het wondje weg. Hij schoof de kaart terug in het foedraal en liet die in zijn broekzak glijden, niet in een portefeuille, die was voor moeders. Nadat hij ‘The Firm’ gebeld had, nog voordat hij naar zijn geparkeerde auto liep, trok hij zijn ‘loon’ uit de muur. Geen enkele ATM vroeg om een pincode, geen bedrag. De bitcoins werden interstellair op zijn kartelkaart gestort. 1 uur ’s nachts. Hij reed weg. Naar zijn vriendin.

Vriendin doet of haar neus bloedt

Je was weer bij een vrouw, was ze lekker? Niet zo fijn als bij jou schat, antwoordde hij haar. Had ze kinderen? Ze keek naar zijn kinderpleister. Twee, twee rotkoppen, eentje beet me. De rest van de nacht woonde hij bij zijn vriendin, woonde haar uit en stond om 6 uur weer op, waarna zij haar eigen vingers aflikte. Een sigaret. Ook aan roken was hij verslaafd.

Moeder en kind

Wonen deed hij nog bij zijn moeder, 78 jaar en dement. Aan de mantelzorg hield hij een schoon geweten en dito handen over. Hij gebruikte haar creditkaart voor de boodschappen. De reclasseringsambtenaar vond dat hij vooruit ging, sinds hij weer één dag per week werkte. Had een bewijsje van goed gedrag gekregen. Visafslag deed hij. Burn-out en wrekers, een rare combinatie.

Misschien moeten we kinderen nemen, zei hij op een ochtend. Zij vond van niet. Zeker weten van niet, zeker niet met hem. Het was een nare behandeling geweest, ‘geholpen’ was ze, maar het had Summa gerustgesteld. Kinderen waren voor haar geen optie – niet in deze wereld. Misschien, zei ze en duwaaide tegen zijn hand, die van haar borst gleed.

Serieroker en kettingtrimmer

Een zwartgerokte vrouw van middelbare leeftijd schikte haar decolleté en wenkte de verlegen man met stekelhaar en een litteken op de kin aan de swastikabar. Ze zochten en vonden een goed heenkomen. Ze knuffelden, beten quasi sm in elkaars tepels en daarna ‘trimde’ hij haar genetische haargroei op de keel. Luguber kalm, te gek voor woorden, mogelijk zelfs waar gebeurd. Hij gebruikte zijn laatste kinderpleister, nog steeds onhandig met de kartelkaart. Zijn vriendin had dit keer geen vragen, al snoof ze weinig vrolijk de ranzige geur van de zwartgerokte op.

Ik wíl wel minderen, maar kán dat niet, ik moet er minstens elke week eentje trimmen, vooral als ze onder dictatoriale tatoeages zitten. Ze vreeën, zij kreunde zijn naam, hij die van de zwartgerokte. Misschien moet ik een voorraadje aanleggen en dan het moment zo lang mogelijk uitstellen, opperde hij. Trimmen, daar kom jij niet van af, daar moet jij van afblijven, cold turkey, net als zij van ons, antwoordde zij. Ze vreeën opnieuw. Cold turkey. Snurken, 6 uur, naast het bed, wateren, naar de visafslag, het was zijn werkdag.

Morbide

Na zijn oneervol ontslag uit het mortuarium,‘ ten onrechte’ vond hijzelf, had hij het korte tijd met een uitkering proberen uit te zingen, ‘veels te weinig‘ vond hijzelf. Hij had ten slotte bedankt voor de bijstand en was ZZP’er geworden. ‘Trimmen van keel-, neus- en oorhaar’ stond er op zijn kaartje. Wenkbrauwen deed hij ook, post mortem. Op zijn creditkaart stond zijn gezicht, niet het zijne natuurlijk. Huurmoordenaar is een beschermd beroep, valse ID’s en data in onzichtbare inkt. Ook zijn bewijs van goed gedrag kwam van de zwarte markt. Huilen doet hij nog immer geluidloos.

Categorieën:Geld, tijd, Uncategorized, Werk

Tags: coldturkey, gewetenloos, Kepler, moord, relaties, series, verslaving