Sinds mijn vriendin met haar nieuwe licht onder een andere korenmaat slaapt, leid ik een zwervend bestaan. Door die zwerftochten heb ik mijn horloge 5 minuten terug moeten zetten.
Wanneer ik ’s ochtends wakker word in mijn kingsize bed is het elke dag alsof ik uit een winterslaap ontwaak: waar ben ik? Wat doe ik hier? Mag ik er al uit?
Soms lig ik overdwars aan het voeteneind. Een andere keer lig ik gewoon (?) met mijn hoofd op het verkeerde kussen. Dan wil ik me omdraaien en kijken of het al opstatijd is, vanaf 7 uur mag ik eruit van mezelf, en val dus pardoes naast het bed op de harde vloer. Misschien moet ik een zacht tapijtje naast mijn bed leggen, beter twee, aan beide kanten eentje, want het zal met de tijd wel allemaal nog minder worden.
Eenmaal wakker, waar dan ook in mijn hoop verstrengelde lakens, wil ik weten hoe laat het is. Vijf (5) volle minuten kruipen is het naar het nachtkastje waarop mijn horloge ligt, vaste plek tot vandaag althans. Soms loop ik om het bed heen, maar dat duurt net zo lang. Mijn ouwe trouwe olympic heeft die 5 minuten in die reistijd verwerkt en geeft de juiste tijd weer, de tijd waarop ik wilde weten hoe laat het was.
Nu ik toch op ben kan ik net zo goed een breinvlaag schrijven. Ik maak vast een aanzet en ga er na het ontbijt mee verder, als ik daar tenminste aan denk, want ik heb vandaag, zoals elke dag, een vol programma …. wat zal het worden, ik ben benieuwd ;-)?
Breinvlaag ... 
Geef een reactie