Ik zie in van-alles-en-nog-wat beesten en gezichten: met name in wolken, rotsen en in wrakstukken hout, op water, maar meer nog in het bos. Ik wandel sinds de uitbraak van corona meer dan ooit. Het houdt me fit en triggert tegelijkertijd mijn fantasie. ’s Ochtends krabbel ik snel mijn laatste droomflarden neer, voordat ze worden weggeveegd door mijn privé ontwakings-orde-dienst. Die werkt pro deo en neemt nooit vrij.
Dit schrijfsel is er een opgeluchte neerslag van.
“Bos” bleek ook het correcte antwoord op de vraag van een vroegere vriendin of ik liever in het bos of op het strand was. Ballotage is gewoon een kwestie van twee vragen, alles of niets 😉
Boomnimfen
In het bos werden deze weken omgewaaide bomen geruimd. Onder de slachtoffers waren ook enkele bosnimfen. Stormen zetten de overlevende bosnimfen aan mensen te betoveren. Eiken in gewijde gewaden, met hun begeleidende staf van processierupsen, stonden langs de routes opgesteld om mij te ontvangen. Daartussen diverse bosgeestigen, ook van Natuurbeheer, boswachters met belangrijke gezichtsuitdrukkingen.
Hamadryades jagen mij geen schrik aan. In tegendeel. Deze boomnimf leeft zolang haar boom leeft, ik wil haar boom zijn. Tijdens een fijne wandeling over het Groningse platteland zie ik ze regelmatig in een stevige omarming met lokale boomknuffelaars. Nuchtere Groningers, jae jae.
Net als in de Achterhoek witte wieven (zie intro tot dit blog) mijn fantasie op hol slaan, zo waren het gisteren de gezichten van de hamadryades, verkleed als wolken en afgehakte boomstammen, die mijn fantasie dreven.
Wolk
Een warme, maar onderzoekende kattenblik, ingesponnen in een vette maar lieve wolk, kroop onder mijn oogleden. “Ik hou niet van dikke mensen” blies ze mijn kant op. Toen ik bleef staan om iets terug te blazen, dwarrelde ze van me weg op ongrijpbare zweefvliegtuigstrepen. Het was een heerlijke kuier op een maag gevuld met boter en suiker. Suiker is de aanjager van de ergste breinvlagen.
Ikea
De wandeling van gister dreef mijn droom vannacht naar Ikea. Ik had niets nodig, maar zo gaat dat. Gek genoeg liep ik daar gearmd met een verkoopster over de keukenafdeling. Ze vroeg mij te kiezen tussen twee kookeilanden. Ik koos voor een hoekkeuken. Zij liet mij staan. Een nieuwe verkoopster, meetlint in heur haar, haakte in en vroeg of ik nog koffie wilde. Ik had maar oog voor twee dingen, ze was geweldig, ik ging vast iets van haar kopen. Ten eerste haar blik, daaraan viel niet te ontkomen, lucky me, een geruststellende blik die opriep om nú iets te kopen, het liefst dat kookeiland waar we dan samen naartoe konden roeien met de riemen van de kampeerafdeling. Dromen! Twee dingen dus. Het andere was de hoogte van het aanrecht.
Nu ik toch wakker en monter ben, kan ik maar beter zo snel mogelijk een breinvlaag aanrichten. ‘Het leven is vurrukkulluk’, zeg ik Campert na. Niks zo vurrukkulluk als liefdevolle illusies. Dat gaat naar Den Bosch toe, zoete lieve Gerritje. Mijn moeder heette Gerritje, dus dat lied zit in mijn hoofd gebeiteld.
Alles draait om liefde en “Undine” bevestigt dat. Wat een prachtfilm met Paula Beer en Franz Rogowski. Gaat die zien!
Categorieën:dromen, Liefde, Meisjes en jongens, natuur, Schrijven, Uncategorized, Verhalen
Breinvlaag ... 
Geef een reactie