#quietquitting of ‘het ‘dommeldogma’

By Salon Breinvlaag Feuilleton on april 4, 2023 • ( 1 )

In een interessante NRC column bespreekt Sarah Meuleman vandaag het ‘dommeldogma’, waarmee de stille afhaker bedoeld wordt, de mens die om de stress heen leeft, die mensen in het echt mijdt. Ben ik nu ineens ook een ‘stille afhaker’, omdat ik niet meer voor een baas werk, mijn vroegere collega’s bijna alleen nog op sociale media ontmoet? Sinds mijn eervolle ontslag uit de hustle culture (term eind 20e eeuw) lees ik veel, ben ik altijd wel ergens in verwikkeld, altijd buiten werktijd. En ik wandel veel, ik loop wat af. Zo liep ik al drie (3) blauwtjes dit jaar. Niks quietquitting. Ja, hunnie wel, ik niet.

‘werk van maken’

zeiden wij in Twente als je wilde zoenen. Maar ergens werk van maken is niet hetzelfde als overal van alles werk maken. “Het moet geen werk worden, het moet wel leuk blijven”, aldus een broodgitaarvirtuoos die graag anoniem wil blijven. Leef voor schoonheid als schoonheid je brood is.

9 to 5 stressvrij

De UB Groningen was jarenlang mijn thuisland – denken, spelen en werken was voor mij hetzelfde: Je wint de sollicitatieronde en verzoent je blijmoedig met je nieuwe collega’s, vrijwel allemaal legden zij de prioriteit van hun leven buiten het werk, werk dat ze daarbij ook gewetensvol uitvoerden. Daarin vonden wij elkaar (lief). Selectie van de fittest in de directe nabijheid. Je kunt tenslotte niet overal tegelijk op de wereld zijn, laat staan op elk moment, tenzij je meer romans tegelijkertijd leest 😉 Dus loop je spelenderwijs tegen je hoogtepunten in je (liefdes)leven aan, door reflexen gestuurd, terwijl je verstand hooguit met opgestoken wijsvingertje langs de kant staat. En daarna doe je maar wat, net als Darwin en al zijn nazaten. Daar kom je een heel eind mee. Twee keer dezelfde date zonder haar te herkennen? Kan, zeker als je familienaam Alzheimer is. Universiteitsbibliotheek met hoofdletter, want een Thuisland 🙂

Verstand als blok aan been.

Wijsheid? Overal en altijd eerst je verstand gebruiken is wat ouders zeggen, maar zelf ook niet deden. Onmogelijk streven ook. Dan mis je trouwens veel, de smaak van mosterd zónder maaltijd!

De zaak Steen

Misschien heeft een steen zelfbewustzijn, ik weet het niet, maar een reflex kan goed zonder. Een steen is soms een ‘blunt instrument’, een moordwapen, maar ooit een steen voor het gerecht gezien? Wat is goed en wat is fout? Wat als de steen zwaar op je eigen maag ligt? Dat je hypochondrische verknochtheid aan dat stompe voorwerp zelfs vele malen groter is dan de kinderlijke liefde voor je moeder? Die steen is natuurlijk jaloers op je vriendin, dat begrijpt elke jurist. Het stenen stemmetje dwong je het uit te maken met die vriendin, afscheid te nemen, haar te dumpen, slachtoffer van een crime passionel doet het altijd goed in de media. Naast de steen der wijzen blijft zelfs de grootste kei een sukkel. In het verleden behaalde resultaten zijn een garantie voor de toekomst. Zowel schrijver als lezer rekenen hierop. Ik lees nu al mijn zesde Patricia Highsmith en ze heeft me nog nooit bedrogen.

Het leven is vooraf een gok, kansberekening achteraf.

Sarah Meuleman, geen idee van haar leeftijd, zegt in haar column dat ‘quietquitting’ een trieste strategie zou zijn, alsof al die stille afhakers hier een plan voor hebben. Vooropgezet? Ik denk dat het wel een pragmatisch (reflexmatig) verzet kan zijn tegen teveel stressaanjagers, baasjes. Want wat je vaak meemaakt op de werkvloer: De baasjes krijgen stress van het personeel, als dat naar hun zin niet hard genoeg loopt voor hun karretje. Baasje reageert zich vervolgens af op slaafjes, dubbelzijdige stress. Dat karretje rijdt echter enkel baasjes ego in de rondte, meer niet, terwijl de ezels ervoor status quo liefhebbers zijn. Dat loopt spaak op termijn, logisch.

Loopband

Baasjes mogen van mij de hele dag op de loopband in de sportschool hun spieren aan elkaar tonen, ieder zijn balts. Dan hebben de dommelaars en de baasjes beiden hun eigen wereldje. Ik vrees echter dat baasjes slechter af zijn zonder quiet quitters dan andersom. Ik flirt ook liever met iemand die mij in de natuur een blauwtje laat lopen dan aan de lopende zweetband, daar kom ik wel overheen – met een dutje.

Uitzondering (toch weer reclame voor een goed boek 😉

Als alle baasjes nou nog de kwaliteiten van een vent als Howard Roark hadden (The Fountainhead van Ayn Rand), hij gaat eigenzinnig voor zijn werk en is veroordeeld tot één wonderwoman, dat is alles, de anderen zijn meelifters! Quiet quitting kan heel goed betekenen dat je je eigen gang gaat en de ander met rust laat.

Vrije wil

Een liftnemer vertrouwt op de liftgever en wil niet zelf aan het stuur. Dat vind ik achteraf gezien nog niet zo’n slechte strategie in deze talkshow wereld, waarin het bijna een wereldprestatie is om niet tegen al die andere egootjes aan te botsen.

youtu

Soms worden dommelaars verliefd op baasjes, sommige ontstressen weer door te conflicten (Maxim Hartman), ze voelen zich dáárin op vertrouwd terrein, vraag mij niet waarom, ook dat is evolutie, maar maak mij daarvoor niet wakker, ik dommelde net zo lekker in mijn hangleesmat.