Niet schrikken!
Ik keek net naar buiten en het regent. Ja het regent, al maanden, nou en? Ik hoef niet meer naar werk. Ik wandel dus ik besta. De fiets staat binnen. Ik kijk sindsdien gek genoeg wel vaker naar het weer. Eerst op mijn smartphone, dan door het keukenraam. Ik scheld niet op slecht weer. We leven nog, Corona en ik. Hoogstens dek ik me in tegen in het verleden behaalde natte broeken, met een lange regenjas met pet onder ruime capuchon.
2021 opnieuw regen. Is die régen nieuw? Voelt niet zo. Voelt u toch nattigheid? Natuurlijk, het is tweedehands van tweedehands van derdehands regen. Oude regen in nieuwe buienzakken. De weersomstandigheden veranderen, het KNMI verandert, niet de bui an sich. Ziet u ze al hangen, die buien? Ze spannen samen sinds een jaar, ze werken samen in twee groepen van elk een half jaar. Moesson heet dat elders op de wereld. Weer niks nieuws dus. Maar voor Nederland en haar weermannen en -vrouwen is het niets minder dan een paradigmaverschuiving. Het klimaat is op de schop en het KNMI schept op over haar weersvoorspellingsmodellen. Een schep verplaatst alleen hoopjes en hoopjes doen leven. Think global act local.
Zinkgat
Kent u het fenomeen zinkgat? Dat is als de bodem onder je auto wordt weggeslagen en jouw vertrouwen in de ‘wegenwacht’ dusdanig slinkt dat je je lidmaatschap opzegt. Je schenkt je vertrouwen nu aan de garageman om de hoek. Hij zegt dat hij jouw auto onderhoudt op alle wegen waarop jij rijdt en jij gelooft in hem. Je switcht ook van ziekteverzekeraar, want wie een kuil graaft voor een ander moet zich goed verzekeren.
Niet schrikken!
Als je alles van te voren zelf had geweten zou je minder hoeven te schrikken bij veranderingen. Als een collectieve waarheid achteraf fake news blijkt, zit jij goed als je in jezelf gelooft. Geloof, geweten, geheugen, welke van de drie wringt in dit rijtje? Een paradigmashift is verrekte handig: voortschrijdend inzicht als oude waarheden achterhaald blijken.
Neem nu eens een ei.
Een ei schrikt van zichzelf niet zo gauw, het is in de kip wel wat gewend. Wetenschappelijk onderzoek stoelt op een selectief geweten, wil ons echter laten geloven dat wij als eieren eters het ei voor het pellen moeten laten schrikken. We moeten het nietsvermoedende eitje onder een koude douche zetten, omdat het zich anders niet zonder kleerscheuren uit haar zeer breekbare pantsertje laat rukken. Maar je moet niet rukken of persen, verleiden moet je.
Kent u dat heerlijke gevoel? Volmaakt gelukkig te zijn? Ik heb dat bij eieren pellen heel erg, maar ook wel bij sinaasappels. Als je de schil zonder weerstand met bijna schone nagels van de vrucht pelt. Mijn lieve ei, mijn lieve sinaasappeltje. Bij appels heb ik dat minder, want schillen met een mes is wreed. Vanochtend heb ik zes eieren gepeld-zonder ze eerst te hebben laten schrikken. Daarna moest ik een sinaasappel, het geluk kon niet op. In één vloeiende beweging heb ik haar ontmanteld. Het gladde velletje van het ei, de sap partjes van sientje, jammie. Wel voel ik nu aandrang om voor een buikloop uit te rennen. Biologisch geweten noem ik dat dan maar……
Categorieën:Dieren, evolutie, Humor, Liefde, natuur, pensioen, Sloerig in de rakker, Verhalen, Werk, Wetenschap
Breinvlaag ... 
Geef een reactie