De Koning te rijk had hij zich gevoeld destijds. Die dag die alles veranderde in zijn leven. Een kwart eeuw geleden alweer? Okee, hij was niet moeders mooiste, nooit geweest ook. Maar hij was toch zeker wel een èchte mán! en neuken kon hij, zelfs met losse handjes. “Ik wou dat ik er wat meer tijd voor had”, zong Cornelis Vreeswijk, geestig. Hij wèl. Maar hun tijd was om, op, voorbij. Dat begreep hij donders goed.

Nu eerst het overige nieuws sprak een geklokrokte dame op het Journaal. Een gevaar voor de maatschappij had ze hem genoemd. Hij pakte zijn jas van de stoel en zette de tv uit. De gordijnen liet hij open. Hij had niets te verbergen. Niet langer.

Blauwe zwaailichten. Tegen de lamp gelopen. Sirenes zwegen. Ze hadden hun werk gedaan. Geen vrouw zag hem nog staan. Nu al helemaal niet meer, na alles wat de media hadden uitgedokterd. Zijn magie was gestold. De charlatan ontmanteld, nog slechts een bruine boon in een vitrine.

Autoportieren schoten open, hanen werden gespannen. Er zaten ook vrouwen bij. Hij was de lul. Een lynchpartij is genderneutraal, vanzelfsprekend. Hij hoorde stevige schoenen stampen. Ze bonkten zijn voordeur. Vast allemaal atletische lijven in uniform, dacht hij. “Jij wordt nooit een echte vent. Je vader ja dat was een echte kerel, maar een ongeluk maakte jou tot ons enig kind en ons leven een ramp. Jij had niet geboren moeten worden. Je vader had eerder met zijn ballen op de stang van zijn racefiets moeten vallen. BLAUW. Jij had niet geboren moeten worden. Niet als het gedrocht dat je bent. Je ziet eruit als een afdruk van pa’s geplette zaakje. Jij komt nooit aan de vrouw, niet zonder mij“, zei ma. Misschien had ze gelijk?

Na één natuurlijk blauwtje op zijn palmares – een vreselijke nacht die wel donker maar niet heet werd – had Jan zich laten koppelen aan Marie. Zijn Fransinnetje was destijds nog bleu en verde geweest. “We fluffen haar wel op“, zei ma. Misschien was dat iets te goed gelukt?

Na een schoolleven lang gepest te zijn geweest met zijn karig lichaam kwam dan eindelijk de grote dag dat hij arts was. Medicijnman, vrouwendokter. Bulletje was Bul geworden, klaar voor wraak. Nooit meer minderwaardig tussen die macho’s. Hij was er klaar mee en hij was er klaar voor. Mind over matter. Hij zou zijn kwelgeesten nu een poepie laten ruiken. Hen eens laten zien hoe je een echt punt drukt. De namenlijst met targets lag in zijn la. Foto’s hingen aan de muur, zoals vrienden dat na hun studie soms doen. Maar het waren niet zijn vrienden. Dood moesten ze, of erger.

Er werd weer aangebeld, een luide vrouwenstem maande hem, dwingend: “Doe geen gekke dingen, meneer!” Ze zei ‘meneer’ tegen hem. Hij stond al bij de deur, wilde net open doen, maar aarzelde. Jan wilde geen figuur slaan. Zeker nu niet, met al die lampen enzo. Dus deed Jan eerst nog zijn laatste knoopje keurig dicht en schikte zijn vlinderdasje recht. Niets zou hij laten merken, ook nu nog niet. Agentes met handboeien. Ha! Hij grinnikte schaapachtig, als een schaap voor een offerfeest. Farmakos.

De bel ging ten teken dat de les voorbij was. Professor Judas Jodokus Kwak wenste hen allen een gezond en veilig Pasen. “Opdat jullie paaswensen als eitjes uit mogen komen“, grapte hij. De hooggeleerde was zelf kinderloos, maar had een grote fantasie. Hij had toen eens moeten weten waartoe grote fantasie soms leidt.

Ze hadden die dag en de dag ervoor en ook de dag daarvoor met lichaamssappen geklooid. De naam van het bijvak was hem ontschoten. Ze lieten weer zaadjes ontkiemen, net als met die bruine boon in een glazen pot vroeger tijdens de biologieles. Arts en Boon, misschien een tijdschrifttitel? De prof vond dat de basiskennis van zijn studenten onvoldoende was; meer onderwijs was nodig en vooral meer onderzoek. Maar omdat proefpersonen van buiten binnenhalen iets schimmigs had, volgens prof. Kwak, waren zij op zichzelf aangewezen. Een man een man een daad een daad. Microscopisch onderwijs. Raszuiverheid begint in je broek, pleegde hij maandelijks te doceren. En Wie goed onderwezen wil worden, moet ook onder wijs zijn. Zijn herinnering aan een concreet uitstapje naar de psychiatrie mocht natuurlijk niet onvermeld blijven. Je kon de klok erop gelijkzetten.

Jan keek naar zijn targetlijst, de meeste namen waren al doorgestreept en van een duiveltje voorzien: een gemene geile grijns van het darkweb geplukt. Het was allemaal zo eenvoudig geweest. Echte voldoening schonk het hem niet meer, maar de enorme leegte die nu in zijn persoontje samengeperst bij de voordeur stond was nodig om hem ‘heel’ te maken. Ze hadden hem kapotgemaakt met hun gepest en daarna moesten zijzelf maar voelen hoe het voelt om niets te zijn. Hun straf raakte hem niet meer, hij zou iedereen meewarig aankijken in de rechtszaal en genieten van al die lieftallige snoetjes. Ze mochten hem aanklagen, verachten, het zou ze niet helpen, ze hielden toch van hun kroost, van zijn kroost.

Categorieën:evolutie, Geld, Humor, Krant, Liefde, Meisjes en jongens, natuur, regels, School, sociale media, Sport, tijd, Uncategorized, Vriendschap, Wetenschap

Tags: onderwijs, onderzoek, pesten, wraak