Afgelopen zaterdag had ik Paus Benedictus sinds lange tijd weer eens over de vloer. Zie je het voor je? Staand bij het aanrecht open ik de geschonken wijnfles: een bloedmooie, donkerrode Pleegzuster. Benedictus gaat bij mij nooit zitten. Uit onhandigheid blijf ik ook altijd staan, leun tegen de koelkast. Ik durf niet te vragen waardoor het komt dat hij niet gaat zitten. Of hij misschien ergens last van heeft? Ritueel steken wij beiden, nog voor we een woord gezegd hebben, een sigaar op. Vervolgens gaat de afzuigkap op stand I en gaan wij, zoals wij dat gewoonlijk doen, in dialoog. Onze dialogen houden wij kort. Wij zijn beiden niet zo goed met woorden.

Aanleiding van zijn bezoek:
Mijn gast had zich onlangs mediatechnisch verslikt in de opheffing van de excommunicatie van de Britse bisschop Williamson. Volgens de paus was die Williamson best een toffe peer, maar de media vonden van niet. Wat hadden de media nu helemaal boven tafel weten te krijgen? De omstreden bisschop bleek het bestaan van gaskamers in de Tweede Wereldoorlog te loochenen. Nou ja zeg.

Benedictus had het zo goed bedoeld met dat vergeven van ’s mans zonde: Een soort Duitse Wiedergutmachung tegenover Brits ongemak.

Paus zat er lelijk mee in zijn maag. Met de media dan.

Een aantal prominente katholieken heeft het lidmaatschap van de katholieke kerk al opgezegd, riep Puntmuts geheel ontdaan, terwijl ik nog eens bijschonk. Dat de (be)lijdende katholiek anno 2009 daar zoveel moeite mee heeft? Uittreden uit die kerk schijnt 30 euro te kosten op het gemeentehuis. En dan maar lullen over scheiding van kerk en staat. Misschien is het een soort vrijkopen, of afkopen, wie weet wat de uittreder beweegt, om daarvoor te betalen.

Benedictus (echte naam Joseph Alois Ratzinger) zat aldus klem in een Heilig Trilemma:

1.       Zette hij de opheffing door, dan zouden ze Hem wellicht een Nazi Freund noemen.

2.       Moest hij toegeven dat hij zich vergist had in zijn oordeel en toezeggen dat hij het terugdraaien van de excommunicatie zou terugdraaien? Dat kon wijzen op Feilbaarheid. Gods plaatsvervanger feilbaar?

3.       Moest hij zich trachten te redden met: Ich habe es nicht gewusst…

 De dialoog:

Benedictus: Wat zou jij doen als je Mij was?

Ik: Niks van aantrekken. Het publiek is een stuk korter van geheugen dan Jij van stof. Zeg maar dat het een grapje was, een gebbetje. De mensen zullen je loven, want een paus met humor hadden we nog niet. Zonuh goeje hebben wij nochjniegjechat, Zonuh goeje hebben wij nochjniegjechat

Bennie: Ga ik dat meteen tegen Silvio zeggen, doei en nog bedankt voor die sigaar.

 Ik riep hem nog na: Gooi er gelijk een nieuw concilie tegenaan, iets over vrijheid van meningsuiting, maar de paus was al gevlogen en in de verte zag ik nog net hoe hij in dialoog trad met mijn pleegzuster.

Categorieën:Geld, Geloof, Humor, Schrijven, Verhalen