Horen en zien

Er zijn dagen, dat ik aan één zintuig genoeg heb.

Op een dag dat wandelen niet liep

lukte het me evenmin om mijn verstand bij de Tijd te houden bij zowel dat filmpje van Robert Palmer, als bij de openingsscène van de prachtig intieme film ‘Portrait de la jeune fille en feu‘. Kijken wordt wiegen vanuit de heupen, ogen die loodlijnen afvuren. Twents klootschieten maar dan anders. Met of zonder muziek. Typisch vrouwelijke bewegingen van als ritmesectie opgestelde decolletés, met die volle beat van mij bij elkaar vegende oogopslagen, je zou er staar van opdoen. Een rudimentaire, jongensachtige reflex? Zoiets als het stuitje? Ik zit er niet mee. Vivaldi zeker ook niet, het hele jaar niet.

Overprikkeld?

In je oog stroomt bloed dat je soms verrast. Na een avond flink stappen drijven gesneuvelde bloedlichamen als lijkjes over je netvlies, vooral aan de binnenkant. “Weet je wat ik zie als ik gedronken heb, allemaal beestjes”, kent u het?

Nooit helemaal begrepen waarom ik wandel, en niet bergklim, of sportvis bijvoorbeeld 😉

Daarom

Orpheus en Eurydice wandelen in hel, daarom! “Not a lover’s choice but a poet’s”, hij ging voor de herinnering en dichtte … daarna of zijn leven er-van-af-hing.

A bad case of love? So be it. Simply irresistible.

Robert Palmer overleed aan een hartaanval. Een roker.

Categorieën:Boeken, dromen, Gedichten, kunst, Liefde, Meisjes en jongens, Muziek, natuur, Schrijven, sexy, Uncategorized, Verhalen, Werk, Zoenen

Tags: blikken, eenzaamheid, film, klootschieten, leiden, Liefde, lijden, lokken, Muziek, portretten, portretteren, schilderen, toneel, twente, verleiden, vrouwen, wandelen, zien, zintuigen